Μαέστρος ΙΙ

Μαέστρος


Αερικό του ορεινού κι ατέλειωτου χορού
ασφάλτινος ο δρόμος ζωντανεύει·
εκεί που κατευθύνεται το διάβα του καιρού,
στου άπειρου τ' απέραντα ερέβη.

Κουβέρτα εβένινη νυχτός και πέταγμα του νού,
των φύλλων αγκαλιά τον σαβανώνει,
που γίνονται αλλόκοτη υπόσχεση κενού,
ο βρυχηθμός της μηχανής, παγώνει.

.............

Ιδανική χορεύτρια σε χρόνια αντικρινά
ωδή συγγράφει στης ζωής την άκρη
της πρωτινής αντάμωσης φορά τα γιορτινά,
και άνθηρα στου άνεμου το δάκρυ.

Και ο χορός τους λέγεται το τάνγκο του καιρού
επιταχύνουνε κι η νύχτα φεύγει
ασπάζονται τις αστραπές, στην άκρη τ' ουρανού
κι η θαλπωρή της μοναξιάς τούς στέργει.

..............

Οριακά, στα κόκκινα, ηχεί η μουσική
τετράχρονης στον παγωμένο δρόμο
βουνίσιο οδόστρωμα, των άστρων εθνική,
πια της ζωής του καταπάτησε το νόμο.

Ω! Πόσο τέλεια χορεύει κι είναι χθες,
μαέστρος, στροβιλίζεται στο χιόνι·
κι ακολουθεί του ουρανού, ιδανικές τροχιές
καθώς το πεπρωμένο του ανυψώνει.

Copyright 2015-01-16, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ίαμβος 14/11 συλλαβών)