Κελαινώ Ι

Κελαινώ Ι

Καταμεσής του πέλαγου, σε βράχους-ξερονήσια,
ερειπωμένα στέκονται τα πέτρινα καστέλλα
τριγύρω αυτοφυή φυτά και θάμνα θυμαρίσια
γαλάζιες κι άσπρες πινελιές από ακουαρέλα.

Αέρινες χορεύουνε μορφές πάνω στις πέτρες
(εκεί τον Άρη γνώρισε η όμορφη Αλθαία),
σ' οψιδιανούς που σμίλεψαν της φύσης γεωμέτρες,
στο χώμα εθάφτη του θεού η περικεφαλαία.

Νεράιδες, γη και θάλασσα έχουν απεικονίσει
κεντώντας μ' άρρηκτη κλωστή, τους ναύτες κατευθύνουν,
τη ρότα αλλάζουν καραβιών που έχουν εξορμήσει
και στου απείρου την θολή πορεία παρεκκλίνουν.

Καθώς βραδυάζει στο νησί, η Κελαινώ σκεπάζει
με μέλα κι αστροκέντητο, του ουρανού ριχτάρι,
αυτόν που την εζήτησε και τον αρραβωνιάζει
με το βαθύ της θάλασσας, του νου του φυλαχτάρι.

© 2016-07-30, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)

The Stork

The Stork

The ship extended huge, outside the dew,
his past, he thought, conducted on her track,
across the board, the skyline folded dark,
- a stork he was or member of the crew?

Thus, curiously stood upon the moors,
an epitome of time to e'er rejoice,
but stern, the sea-waves' hum repressed his voice,
or was the dusk that realness allures?

Upon the moors he stood, irresolute,
side-gazing for the sunken to discern
meanwhile the seamen deftness and concern
applied the coloring of nightly soot.

The dusk abraded, thus, the ship's details;
all shapes in numbness stood; without a word
the night, descending, linked the bird
with time's perseverance, head-ropes and brails.

The boats, directed randomly to trip,
loose wooden cradle-coffins in the bay,
surreal, formed a definite array,
where timely margins, undulating, reap.

(Their sacrosanct ascent designed the stairs,
for spotless angel forms to fly in blue,
the stork recalls the one-time rendezvous,
- this nightly ship, shall take his soul to fares.

Perchance they fled to skies - two passing glows
that cut through distances, in ardent Spring
a song for wanderers, harmonic link,
- pure emeralds the shoreline noon bestows.)

What foolishness of storks invites the ship,
our lives to marry on the silent quays
meanwhile four smoking ebon-funnels praise
our wraiths long flight on everlasting trip?

© 2012-09-25, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic Pentameter - revised on 2016-07-20)

Μαντολάτο

Μαντολάτο

Ολόγιομη, μεθυστική ξεπρόβαλε η σελήνη
από το Αιγαίο πέλαγος σηκώθηκε η αύρα
αργά απώθησε η δροσιά του καύσωνα τη λάβρα,
τα δάχτυλά σου άγγιζαν την απεραντωσύνη!

Χρυσή η αντανάκλαση της Ίσιδος στο κύμα
βερμούδα και Τι-σερτ Ο-Πι, στα πόδια σαγιονάρες
αλ ντέντε προτιμούσαμε τις θείες καρμπονάρες,
της Λήμνου Αλεξανδρινό, σπονδή χυνόταν, χύμα.

Το θρόισμα της θάλασσας, ο φλοίσβος του κυμάτου
για τ' όνομά σου ένα παλιό τραγούδι του Σεφέρη
ταξίδευε στον άνεμο, γινότανε αστέρι
κι ύστερα έγινε φιλί με γεύση μαντολάτου.

15-07-2016
© G. Venetopoulos All Rights Reserved
(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

Lord Mortimer

Lord Mortimer

- Lord Mortimer! The rooster on thy shield,
the symbol of thine influence to dames,
to joust challenged the nobles on field
who questioned thine efficiency in games.

The rooster, splendidly, defined thy pride
but turned to mark of mockery and sneer;
Lord Gilbert who had boasted nationwide
escorted, thus, a playful Londoneer!

Inside the gardens of Keats household they walked,
where Gilbert, gallantly, recited verse
for cookie-cutter sheep, he proudly flocked,
her undetermined feelings to coerce.

The dame advanced his stateliness to heights
her pitches lauding chivalry and fights.
06-13-2013, © G. Venetopoulos All Rights Reserved
(English sonnet)