Laughing moon

My seaward route recounts the night's mistrust,
declaims untruths upon the water wakes,
resounding the wind transmits my past
with demons prompting me to our mistakes.

They are my ocean pals! From dark sea depths
saltate and dance, attired like buffoons,
concording violins and brass trumpets
to gallivant around with looney tunes.

Meantime the stars, elusive, send their spark,
my pals essay in boats with wooden laughs,
discerning critics of our ghostly barque,
where waxen maids regale on moon's behalf.

Enchanting group! A theater folklore,
with drunk musicians and chords untuned,
ineptly smile with swollen lips to yore,
in front of a half-hidden laughing moon.

On empty quarry play guitar slack strings,
hoarse flutes, vociferous trombones and lyres,
my joker pals saltate in air and sing,
conveying to the moon their laughs and tears.

Expressing joy absorb my stare and thought,
with silver amulets and oracles foretold,
away they glide to destinations wrought,
where sovereign seas enfold the brave and bold.

Saluting me, a dancer higher jumps
('mid pandemonium tunes - on marble delf!)
and as the laughing chorus plays paeans,
avaunt he sails resembling myself.

29-10-2013 © Georgios Venetopoulos All rights reserved
(Iambic Pentameter)

Chicken cot U.F.O.

It crossed the gloaming skies above the roofs,
in awe we followed its jazzy course,
mysterious would be the incensed spoofs
this disaffecting aircraft would enforce.

'Hmm...', we said! Abominable was the ship
deciphering trajectories in hum;
predestined to avenge our ego trip
the alien poulets would not succumb.

The chicken soldiers were a frightful troop
in pink-pistachio uniforms with spots,
and snotty-nosed bombarded us with poop
because our heads were destitute of thoughts.

The Alien ship was rounded like the moon;
each angry bird was using a stun-gun,
the land of origin of that platoon
(and planet) were most certainly to shun.

In order to appease the chicken troop
some started to recite their verse to skies,
confronting the attacking chicken group
poop poems they opposed to battle cries.

The angry war-birds listened to the verse,
indited by the stunned (and pooped) confreres,
their cackle was bemocking and adverse,
upon their heads they wore rouge voluperes.

This myth reflected what would happen if
extraterrestrial cots invaded Earth,
the chicken-soldiers in relentless tiff
would poop upon our writers of top worth.

poop = Poetry Out Of Place

2013-07-30 © G. Venetopoulos, All Rights Reserved
revised on
2016-11-30 © G. Venetopoulos, All Rights Reserved

Πολλοί με ρωτούν τι σημαίνει υπερρεαλισμός και πώς αυτός μπορεί να εκφραστεί σωστά στην ποίηση. Τους απαντώ:
Ο υπερρεαλισμός είναι μια παρεξηγημένη κατηγορία τέχνης. Παρατηρήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν ότι "ποιητές" αμφιβόλου ταλέντου, πνευματικής διαύγειας, ακόμα και ευφυΐας, βομβάρδισαν τον χώρο της ποίησης με αναρίθμητες άρρυθμες και χωρίς λογική ανοησίες, οι οποίες σήμερα κοσμούν τις ανθολογίες ποίησης σαν δείγματα "μοντέρνας λογοτεχνίας". Απορρίψτε τα κείμενα μαζί με τους συγγραφείς τους. Υπερ-ρεαλισμός σημαίνει κάτι το οποίο είναι "πιο πάνω από την πραγματικότητα". Δεν σημαίνει, όμως, ότι αυτό το "κάτι" πρέπει να είναι αφηρημένο, ανιαρό και ανόητο (χωρίς νόημα) έως βλακώδες. Οι αρλουμπολογίες των "μεγάλων ποιητών" μας, κατάφεραν να μετατρέψουν τον υπέροχο κόσμο της αληθινής ποίησης σε χώρο για αγραμμάτους και διανοητικά καθυστερημένους αναγνώστες. Απορρίψτε τους άφοβα και πετάξτε τα έργα τους στα σκουπίδια χωρίς ενοχές. Καλημέρα σε όλες και όλους.

brassy tones

I shall remember you, she said,
cause roses spread their shades of red,
threads twined and weav'd on canvas grid.

The leaves turn flavescent, she said,
because the springtime garlands fade,
adornment hung on lonely door.

Her figure blended in the mist
in thought became a bride unkissed,
the mizzle droplets shine on road.

In air descends her misty veil
devoid the streets her scent inhale,
marquee of jazz is his abode.

The cadence of his heart - her grace,
reflecting light upon railways,
her glancing stays on nightly fields.

His brassy tones in rain embraced
and wet his fingertips outraced
her lines of face - caressed eye lids.

Arrows of thoughts conduct his quill,
destined to leave, alone and still,
the cloudy hues color the shore.

The Fall defines his quest and role,
his trumpet plays its nightly toll,
recalls in dark, her kissing mead.

2013 © Georgios Venetopoulos All rights reserved
(Iambic tetrameter)

Αρκάδι

Στις τρεις Μαρτίου χίλια οχτακόσια εξήντα έξι
οι επαναστάτες Κρητικοί  συνάχτηκαν στ' Αρκάδι
πως στη συνείδησή τους είχαν όλοι επιλέξει
να διώξουν τον κατακτητή ή να βρεθούν στον Άδη.

Στου Αρκαδίου την Μονή αθροίστηκαν οι Κρήτες
πολέμησαν ηρωικά για την ελευθερία,
ωσάν αρχαίοι Έλληνες, Βυζαντινοί ακρίτες,
ν' αποτινάξουν τον ζυγό και την Τουρκοκρατία.

Πως δεν νοείται Κρητικός, μηδ' Έλληνας ως δούλος,
της περηφάνειας η γιορτή στα σύννεφ' ανεβαίνει
και συνοδεύει τις ψυχές που φύγαν αυτοβούλως
γιατ' είν' η γη που αγάπησαν με αίμα ποτισμένη.

Το Αρκάδι ανατινάχτηκε και οι πολεμιστές του
εφτάσανε στο άπειρο, υμνούν με τους αγγέλους
σε Ίαμβο, Τροχαϊκό και χρόνους Αναπαίστου
τραγούδια του αγώνα τους και δοξασμένου τέλους.

Κι εκεί γλεντούν! Πως ζήσανε με του σπαθιού τ' ατσάλι
για της πατρίδας την τιμή και την υπερηφάνεια,
με του Διός τους κεραυνούς, χορεύουν πεντοζάλι
και γίνονται αναλαμπές στα Κρητικά ουράνια.

© G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

Sockspeare, Thou!

Sockspeare, Thou!

Tonight I sensed the arts' demise
and thought of thine indecent writ
which could be used to kill the flies
that buzz above thy perfumed feet.

To liberate what's kept inside
thou must allow'st thyself to dart
where inspiration, poisoned, died
cause of thy mindless abstract art.

But this is wrong! The muses went
(because thine odored feet emit
condensed that deathly worn socks scent),
outside to breathe! Lickety split!

Thy mind, surprisingly, expressed
what could be taken for die-verse
tormented nostrils were suppressed
their agonized intake was terse.

Thy fans, inhaling the extrait
those well worn socks let loose with pride,
decided to command in verse
what should be buried cause it died.

They called it 'poem' but was known
that flies became, somehow, extinct,
bystanders ran to wear cologne,
thy Sockspeare theme was, thus, succinct.

Those blackened garments, worn around,
with plastic sneakers, bought on sale,
became the cause the fish have drowned
and deathly scents were to curtail.

Please tell us why thy socks perfumes
became the symbol of foot-prose
dug up feet-ology exhumes
what should be listed to dispose.

© G. Venetopoulos,10-13-2013, All Rights Reserved
(Iambic tetrameter)

Βουβουζέλες

 

Βουβουζέλες

Στο θέατρο του παραλόγου περιμένει   13
"επενδυτές" ν' ανέβουν στη σκηνή   10
οι ηθοποιοί βελάζουν σαν μεταλλαγμένοι
κι ο ίδιος σαν πασχαλινό αρνί.

Αγελαδάκι μου, κουπόνι σαστισμένο,
ποιά άτυχη σειρήνα τον τραβά;
Μεσ' στο μυαλό του το αδρανοποιημένο
τον κυνηγά ένα ταψί με γεμιστά.

Με επιτήδευση οι ξύπνιοι κάνουν τζόγο,
(για όλα, λένε, φταίν οι Αρειανοί)
σαράντα άνεμοι φυσούν τ' ανεμολόγιο
και παίζουν βουβουζέλες στη σκηνή.

Οι αρχόντοι ρίχνουν μπήδους σα χορεύουν,
μ' αυθεντικό στυλάκι βουβαλιού,
αερολογώντας, μεταξύ τους, ρητορεύουν
με τη διανόηση του μαρουλιού.

Κι ο θεατής χειροκροτά την αδιαφάνεια
καθώς οι βουβουζέλες διαλαλούν
πως στο αρχείο μπαίνουν τα θαλασσοδάνεια
και μ' αίμα οι λαοί τα εξοφλούν.

2016-11-03
© G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ίαμβος 13/10 συλλαβών)