Αζιμούθια

Αζιμούθια

Σαν πίνουνε πικρό καφέ, αργά στις τιμονιέρες
- τραβώντας προς τα νότια και τους ανταληγείς -
ο χρόνος ανυψώνεται σ' απρόσιτους αιθέρες,
κι ηλιακής απόκλισης εικόνες χαραυγής.

Σταγόνες του Φθινόπωρου, τριγύρω σιγοβρέχει,
στον χαμηλό ορίζοντα τα σύννεφα περνούν,
σε αζιμούθια αληθή η σκέψη ανατρέχει,
στις γέφυρες των φορτηγών που χρόνια πλοηγούν.

Στ' αλαργινά μια ρήγισσα τους ναυτικούς προσμένει,
του ορίζοντά 'ναι πρόσκληση και του ωκεανού,
σε περιβόλι τ' ουρανού, μ' αστέρια στολισμένη,
στου Ωρίωνα τον ποταμό και στου Ηριδανού.

© 2015-03-23, G. Venetopoulos, All rights reserved
(15/14 syllables Iambic verse)

Consonance

Consonance

Beclogged his mind attempted to
assemble words and make them rhyme
two chicks inside his dancing shoe
arpeggios sang about lunchtime.

The consonance of birdie chirps
commixed with his tenor vox
to harmonize with gurgling burps,
the gulps of beer and chicken squawks.

With half unfolded, haggard eyes
he dragged to the kitchen fridge,
should dormant senses misadvise
cause grogshops intellects abridge.

Four sizzling, with butter, eggs
prepared thereon the ferrous cast
were ravened as the froth in kegs
quixotically quelled, unglassed.

© 2015-08-31 G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic tetrameter)

Ο τρίτος κι ο μηχανικός

Ο τρίτος κι ο μηχανικός

Πώς χάραξαν το πέρασμα αόρατοι εργάτες
βροχάρια κι αγριοκάτσικα που σμίλεψαν τα βράχια
εκεί οπούσαν σύννεφα, κι αγγέλοι στρατολάτες
σε πέτρινες βουνοπλαγιές και γκρίζα καταράχια;

Ανέβαιν' ο μηχανικός κι ο τρίτος καπετάνιος
μαζί ανεμοδέρνουνταν σ' ανήλιαγη πορεία
μα βήμα βήμα βιάζουνταν, κυλούσ' ο χρόνος δάνειος,
για τ' ουρανού το ξάγναντο και την αβερταρία.

Οι Ορεάδες έφευγαν στο φύσημα τ' αγέρα,
γιά ήταν σύννεφα που σβούν στου άπειρου τα χάη;
Του γρανιτένιου ορχηστρικού, τραγούδαγε φλογέρα,
κουρελιασμένη έγνεφε σημαία στα πελάη.

Μικρές σταγόνες ρίπιζαν χιονόνερο κρυστάλλι,
το φορτηγό δυό χρόνους πριν, φουντάρησε αρόδου
στο κέρινο των αστεριών, στης νύχτας την αιθάλη,
σειρήνες ύμνουν προσωδή στον είσπλου της διόδου.

Ανέβαιν' ο μηχανικός κι ο τρίτος καπετάνιος
μαζί ανεμοδέρνουνταν σ' ανήλιαγη πορεία
μα βήμα βήμα βιάζουνταν, κυλούσ' ο χρόνος δάνειος,
για τ' ουρανού το ξάγναντο και την αβερταρία.

© G. Venetopoulos, 2015-08-25, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)

Thracian Eve

              Thracian Eve

Subsequent, the fog walls act,
(dance solitaire of its white sway),
the sovereign of woods display, 
- adaxially, his life protract. 

Amidst the woods and in the haze, 
(diffused in air's the misty light)
advertent nymph in veiling white 
- and ancient their spirits' phase. 

An aisling, she appeared, and ere 
her solitude his stare absorbed 
she spelled his name - a song birds curbed 
- betrothal mountains' claim of e'er. 

A melody of singing aves 
upon the slopes where lantern-moons, 
interconnected with the tunes, 
- aloneness of her festal Eves. 

Belike beams floated on air streams 
the Gods invited while fog's soars 
agremones clothe ancient wars 
entwined with Strymon's seaward themes. 

Aberdevines on Thracian wold 
and nightingales' expanded song 
the mountain mists embrace erelong 
- abthane the temples eyes behold. 

Her flight has reached the ether's heights 
steep slopes that mortals followed thence,
amid the thymes their lives commence,
when nightingales invite the nights.

© 05-24-2013, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic tetrameter)

Thracian Eve

Tug

              Tug

The fog reminded him of the winter's edge

how faster can the nightly riding be?

He felt the overthrow and painful sledge,

- the asphalt hit the rider departee.

The roar was heard amid the falling snow

the bike capsized - and hard he fell to slug

across the never reached horizons' glow

received her bridal kiss and asphalt's tug.

He danced with her beneath the nimbus cloud

- enjoining the magnificence of waltz;

denoted valor granted fore, avowed,

ambrosial her remembrance was, and false.

Before time she became his fate in mists,

conceived their airy dance, surpassed treetops

a daughter of the woods, but never kissed

on fares unvisited, where searching stops.

Inside the nimbus' celebrating Hall,

Collegiate was the fare's inviting dance,

trajectory redemptive, death-ride toll,

- was thoughtful neath the rainy tears, her glance.

So standing tall, amid the nightly shades,

recalled the margins that he raced upon,

three hundred for Persephone of Hades

to be his wed on skyline's denouement.

The bullocky V-engine echoes thence

amid the basalt rocks, atop the brae,

when riders pass across and fog is dense

upon his street-bike-fighter see him sway.

© G. Venetopoulos,09-04-2013, all rights reserved

(iambic pentameter)

Tug 

Άη Γιώργης

Άη Γιώργης

Αναθυμάται τον η νια στο θρόισμα του Μπάτη,
στις τρεις τ' αφήλιο γιόρτασαν, του μήνα Αλωνάρη
μα σαν τη ρόκα έγνεθε, κόρη πρασινομάτη,
απόδιωξε τον άνεμο, του κάμπου καβαλάρη.

Του ρόδου αγκύλι την τρυπά, μεσουρανίς τον ψάχνει
τ' αστέρια λάμπουν χαμηλά, στον μετρημό πονάνε
πως τους ψιθύρους αγροικά και τη θαμπούρα αδράχνει
τραγούδι λέει στ' αερικά που γύρω σεργιανάνε.

Ακριβογιός του Άρχοντα, του λίχνου θυγατέρα,
με τη βελόνα να κεντά της περηφάνειας άτι,
λογοδεθήκανε σαν χτες, καλπάσαν στον αγέρα,
ώ, πόσο έμοιαζε ο νιος, τ' Άη Γιώργη τ' αναβάτη.

Ριχτάρι χρυσοκέντητο, ο ουρανός κι ο κάμπος,
τρισκόταδο τον τύλιξε, στον πόλεμο κοιμήθη
και τους εσκέπασε προικιό, των αστεριών το θάμπος
κι έγιν' η κόρη αερικό κι οι δυό τους παραμύθι.

© G. Venetopoulos, 2015-08-15, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)

Σταχτιές καδένες

     
    Σταχτιές καδένες

Θαρρείς ο χρόνος στάθηκε στου δειλινού το διάβα

το μούχρωμα κατάφερε για λίγο να φωτίσει

την πετρωμέν' εικόνα τους και της καρδιάς τον χτύπο

τ' αγνάντιο που απόμεινε σε τελειωμένη δύση.

Το βλέμμα του αλάργεψε στης νύχτας τη γαλήνη·

μην ήταν της ζωής καημός και της φωτιάς τραγούδι

μην το δοξάρι του βοριά, της σκοτεινιάς λυχνάρι

που έρρανε ψιλόβροχο τ' αμάραντο λουλούδι;

Μην τάχα πέρασ' από κει της ξενητειάς τ' αγέρι;

Τη μοναξιά του έστερξε, σταγόνες του χαμού του,

πως δεν υπήρχε ζωντανός τριγύρω να μιλήσει,

πως δεν υπήρχε απόκριση στο κάλεσμα του νου του.

Αιθέριες πέταγαν ψυχές και της βροχής σταγόνες

σε θρόισμα ακούγονταν που χάιδευε το δάσο·

πεθάναν όλοι, σκέφτηκε, της ερημιάς εικόνες

γινήκανε και χρέος που μονάχος θα λογιάσω.

Σειρήνες κι άλλα ξωτικά στο θάμπος περιμέναν

σ' ανεξερεύνητα νησιά και χώρες βυθισμένες

μετέωρες στην άβυσσο, καράβια που σαλπάραν

ή δένονταν στο λίγο φως από σταχτιές καδένες.

Ασφοδελούς, κλάδους μυρτιάς, κυκλάμινα και κρίνα,

νεκροπομπούς τ' αχνόφωτος, της πέρα γης γιορτάσι,

στο διάσελο που φέγγιζε λάμπα-ασετυλίνα,

βιγλάτορας, δεν θέλησε ξανά να προσπεράσει.

© 2015-06-29 G. Venetopoulos All rights reserved

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

Σταχτιές Καδένες

Σταχτιές καδένες

Σταχτιές καδένες

Θαρρείς ο χρόνος στάθηκε στου δειλινού το διάβα,
το μούχρωμα κατάφερε για λίγο να φωτίσει,
την πετρωμέν' εικόνα τους και της καρδιάς τον χτύπο,
τ' αγνάντιο που απόμεινε σε τελειωμένη δύση.

Το βλέμμα του αλάργεψε στης νύχτας τη γαλήνη·
μην ήταν της ζωής καημός και της φωτιάς τραγούδι;
Mην το δοξάρι του βοριά, της σκοτεινιάς λυχνάρι,
το σιγανό ψιλόβροχο στ' αμάραντο λουλούδι;

Μην τάχα πέρασ' από κει της ξενητιάς τ' αγέρι;
Τη μοναξιά του έστερξε, σταγόνες του χαμού του,
πως δεν υπήρχε ζωντανός τριγύρω να μιλήσει,
πως δεν υπήρχε απόκριση στο κάλεσμα του νου του.

Αιθέριες πέταγαν ψυχές και της βροχής σταγόνες
σε θρόισμα ακούγονταν που χάιδευε το δάσο·
πεθάναν όλοι, σκέφτηκε, της ερημιάς εικόνες
γινήκανε και χρέος που μονάχος θα λογιάσω.

Σειρήνες κι άλλα ξωτικά στο θάμπος περιμέναν,
σ' ανεξερεύνητα νησιά και χώρες βυθισμένες,
μετέωρες στην άβυσσο, καράβια που σαλπάραν
ή δένονταν στο λίγο φως από σταχτιές καδένες.

Ασφοδελούς, κλάδους μυρτιάς, κυκλάμινα και κρίνα,
νεκροπομπούς τ' αχνόφωτος, της πέρα γης γιορτάσι,
στο διάσελο που φέγγιζε λάμπα-ασετυλίνα,
βιγλάτορας, δεν θέλησε ξανά να προσπεράσει.

© 2015-06-29 G. Venetopoulos All rights reserved
(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

Elayne will dance

  

Elayne will dance

Elayne will dance; she holds a skyward rope,
in flashing light her solitude she spreads,
thin icy rain befalls; the Circus 's dead,
remote's the emptiness - devoid her scope.

Elayne will dance! Looked up to and upheld;
her acrobatics bold, unfold, without a net
unseen musician plays his hoarse cornet
- the falling raindrops on her face have welled.

The ropes are thrumming on the mast,
for centuries they hang above the ground
applauds are spreading out, with absent sound
- she gallivants in monochrome contrast.

'Address my love when nimbus rain on Earth
I'll dance for you in fields of heather,
because your soul beholds my eyes forever
our stars are embers of a longing hearth.'

© 04-22-2013, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic pentameter)

black crayon

    

black crayon

The winter's spirit and advancing maid

above the landscape fled before nightfall

the light extended to regale ahead

a glass of red and her betrothal call.

The molecules of mist descended on

the surface of the pond where shadows welled

the lady's features made of black crayon

and glancing sacrosanct, my eyes beheld.

The shadows of the field surrounded me

her bridal veiling o'er my ghostly mast,

a standing, versus the horizons, tree,

diffused its branches fore the gray contrast.

2015-07-28, © Georgios A.V. All rights reserved

(Iambic pentameter) 

Black Crayon 

Evanescent her glance

Evanescent her glance

The mirror's images imbue and fade,
preceding instances to reproduce,
our Autumn picture when the rain conveyed,
a soughing message, fated to diffuse.

Along, bequeathed me, betrothal shield,
(an outward flight she was, a tear and smile),
around the evergreens my fate was sealed,
beyond the darkened tints where nights beguile.

The train's trespassing and repeated thud
exchanged its distant lights with night's advance
embroidering the notes of our ballade,
abandoned synthesis and festal dance.

Evanescent her glance, perchance my stare,
adjoined inside the rain our vows of e'er.

© 2013-06-03, G. Venetopoulos, All rights reserved
(English sonnet - Iambic pentameter)

Purple thistle

Purple thistle

The paths ascend on slate and flint,
conceptualize her dancing hall,
embrace the solitude of Fall,
a cloudy slope, a stone imprint.

The running creek shall take downstream
reflections of her stare in rain,
fore'er her dancing shall remain
a purple thistle's silent theme.
 
© 2016-06-16 G. Venetopoulos
(Iambic tetrameter)

    

Winter Maids

     Winter Maids

The twilight lingers in the sky

as foliage turns to dusky eaves,

in silence spreads befogging spry,

a quilt of white, his mind deceives.

Thus, sleep enfolds the white surrounds,

this time of dusk that forwards lies,

the aptitude of night abounds,

whate'er has leaned on skylight, dies.

The drizzle drops upon his scripts

as street lights blink their yellow tears,

the winter maids have sealed their lips

to glide on frozen lake frontiers.

Amid the snowflakes laugh and cry

while silent snow forever falls,

so picturesque in dusk and wry

defies in woods its voice and calls.

Uncounted drops in darkness blend,

conceived answers drift and rule,

lighthearted laughs in air extend

inside the snow's betrothing tulle.

© Giorgio A.V. 2015-08-08, All rights reserved

(Iambic tetrameter)

Winter Maids 

Winter Maids

     Winter Maids

The twilight lingers in the sky

as foliage turns to dusky eaves,

in silence spreads befogging spry,

a quilt of white, his mind deceives.

Thus, sleep enfolds the white surrounds,

this time of dusk that forwards lies,

the aptitude of night abounds,

whate'er has leaned on skylight, dies.

The drizzle drops upon his scripts

as street lights blink their yellow tears,

the winter maids have sealed their lips

to glide on frozen lake frontiers.

Amid the snowflakes laugh and cry

while silent snow forever falls,

so picturesque in dusk and wry

defies in woods his voice and calls.

Uncounted drops in darkness blend,

conceived answers drift and rule,

lighthearted laughs in air extend

inside the snow's betrothing tulle.

© Giorgio A.V. 2015-08-08, All rights reserved

(Iambic tetrameter)

Μουγγό σκυλί

 
Μουγγό σκυλί

Θολή στο γκρίζο στέκεται, φιγούρα στη βροχή
χωρίς γι' αυτό μια αφορμή, τυχαία θάν' η αιτία,
στο δρόμο μου ξεχάστηκε, βουβά, χωρίς φωνή,
πικρό σκυλί μ' ακολουθεί, γιά μου ζητά φιλία.

Σιμώνει και οσφραίνοντας, αθόρυβα, μουγγά
στυλώνει μεσ' στα μάτια μου το καρβουνίσιο βλέμμα
κι εγώ θαρρώ μπαρκάραμε στο χρόνο, δυό στοιχειά
κι η βάρκα κλυδωνίζεται στου Αχέροντα το ρεύμα.

Καθώς ποτάμια τρέχουνε, κελαρυστά νερά
απ' τις πλαγιές του Υμηττού και πάνε κατά κάτου,
αγάλλιαση με κυβερνά, κι απόκοσμη χαρά
μα και γροικώ του κεραυνού το κάλεσμα θανάτου.

Μουγγό σκυλί μ' ακολουθεί, στην άσφαλτο, σιμά,
νομίζω πως με νοιάζεται ή τάχ' αναρωτιέται
καθώς οι βρόχινες ριπές, χορεύουν ρυθμικά
μα και καλούν από ψηλά, αυτόνε που αρνιέται.

Θαμπή και μπλάβα η βρόχινη γραμμή του ουρανού
διάχυτο σκιαγραφεί, χορό που με στοιχειώνει
κι ακούγεται το χτύπημα, μακρυά του κεραυνού
σαν το σφυρί του μάστορα που φέρετρο καρφώνει.

© 12-18-2014, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic 14/15syllabic verse)

 
  

Ακταιωρός (1η έκδοση)

Ακταιωρός

Στη θάλασσα ξεμάκραιναν, τα σήμαντρα χτυπούσαν,

ο ήχος έφθινε μακρυά, της στεριανής γιορτής,

τα γλαροπούλια έκρωζαν, καθώς ψηλά πετούσαν

Φθινόπωρο 'ταν τ' ουρανού, και έβρεχε στη γής.

Της καταιγίδας άγγελος, στης άβυσσου το δρόμο,

απάνω στροβιλίζονταν, σε ξέφρενο χορό·

δρολάπι ΄ρθε του θάνατου, κι ο πελαγίσιος νόμος

τους έφερε αλαργινή, μουχρή ακταιωρό.

Τα κέρινά τους πρόσωπα στης νύχτας την κορνίζα

εξαυλώθηκαν αργά στο λιγοστό της φως

σ' εωθινή 'σως έφτασαν, ακτή μαύρη και γκρίζα

και πάλι ίσως γίνανε βροχή και ουρανός.

© 2015-02-03, G. Venetopoulos, All rights reserved

(Alternative lines of

Iambic decapentasyllabic / Iambic heptameter verse)

Ακταιωρός 

Peppermint Pigs

Peppermint Pigs

They come and go uncalled and bold
beseech in souls folklore regards
narrate and jive in piggy-bars

conglomerate in fuzzy mold.

The flying pigs behind the clouds,

invite the souls, deceive and pose,

deceive, perplex as heavens close,

foreboding smiles, assessed in shrouds.

Abstemious our lives in caves,

we reached the stars, proffered pigs lifts,

peppermint's scent in festal drinks

and purgatory dancing raves.

The polished pig-os skate on ice,

in triple axles show their class,

perfumed fandango ladies pass

to deep inhale their minty spice.

In Pigoletto, dukes and blokes

galant, attend Pigilda's quests

saltating dance, expressing jests

and spryly bow to charm and coax.

Recurrent prosody we shared,

fresh chicken eggs and fashion trends,

our abstract heartbeat so, amends

the groovy pigs that were ensnared.

© G. Venetopoulos, 2015-08-17 All rights reserved

(Iambic tetrameter)

Peppermint Pigs