Αινείας

Αινείας

Ο Αινείας ορμά με τους Τρώες στη μάχη
πανοπλία φορά που αστράφτει στον ήλιο
η γραμμή των Ελλήνων λυγίζει σα στάχυ
στης Τρωάδος τ' απόρθητ' ως τότε βασίλειο.


Βασιλεύς των Δαρδάνων ο γιός του Αγχίση,
μονομάχος τρανός, συναντά τον Διομήδη·
- δεν υπάρχει ελπίδα για όποιον τολμήσει
της Ατρόπου να γίνει στερνό πια κεντίδι.

Ανεμίζει στο διάβα του μαύρο λοφίο,
ο Αργείτης τον Πάνδαρο στέλνει στον Άδη,
σ' ισκιερό μεταβαίνει αυτός λατομείο
όπου ο Χάρων λαξεύει στο αιώνιο σκοτάδι.

Ο Αινείας λαβώνεται κι η Αφροδίτη
στης Περγάμου τά άβατα τον παραδίδει
της ζωής ξετυλίγονται πάλι οι μίτοι
και οι Μοίρες καινούργιο υφαίνουν πλουμίδι.

Ο Διομήδης, ανίκητος, τ' άλογα στέλνει
στων συντρόφων Αργείων τα μαύρα καράβια
τον θεό του πολέμου στη μάχη προσμένει
δίχως μέσα του ίχνος από ανευλάβεια.

© 2016-10-26, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Αναπαιστικός τετράμετρος σύν μία συλλαβή)
http://georgiosvenetopoulosverse.blogspot.gr/

Γαμπριάτικα κοστούμια

Γαμπριάτικα κοστούμια

Τα φορτηγά τραβούσανε στης γης την αδειοσύνη   15
καθώς η νύχτα άφηνε γοργά την Εθνική,   14
τα Δυτικά προάστεια μυρίζανε βενζίνη
με των ανθρώπων την σιωπή αφηγηματική:

Μικρές σταγόνες της βροχής κι ένας καθρέφτης δρόμος,
κοράκια-σμήνη κάθονταν στα σύρματα ψηλά,
ο κεραυνός της ξένης γης εγίνη διχοτόμος,
τα σύννεφα κατέβαιναν στη γη σιωπηλά.

Δεκαοκτάωρα δουλειάς ζωγράφιζαν ελπίδες,
οι Έλληνες γεμίζανε τα τραίνα στους σταθμούς,
το μεροδούλι-μερτικό γινόταν δυό μερίδες,
τα όνειρα χωρούσανε σε γκρίζους φοριαμούς.

Κανείς δεν τους χαρίστηκε, μηδέ η ξένη χώρα,   15
στις φάμπρικες δουλεύανε, στα ανθρακωρυχεία,   15
για δυό δεκάρες έπαρσης ανθούσε η εθνοφθόρα
των νέων μετανάστευση στη Βόρεια Εσπερία.

Τιμή τους έγιν' η δουλειά, θυσία και σημαία
στου κάρβουνου τις ισκιερές στοές και τα λαγούμια,
στης πρόοδου τις φάμπρικες ζυγώναν τον πορθμέα
φορώντας τα γαμπριάτικα, ολόμαυρα κοστούμια.

Κι όταν γυρνούσαν στο χωριό, εκάθονταν μονάχοι,
(ως η μαυρίλα έσβηνε, φυτρώναν ασφοδίλια),
με τις στοές στους πνεύμονες και μια χαμένη μάχη
καθώς εβήχανε κρυφά σ' ολόλευκα μαντήλια.

© 2016-10-18, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic verse)

Τέλος Άγρας

Τέλος Άγρας

Ανήμερα του Άη Γιωργιού, ακούγονται καμπάνες
Μα δεν χτυπάνε γιορτινά, μονάχα ειδοποιούνε
Κομιτατζήδες φάνηκαν στο πέρασμα των βράχων,
καλπάζοντας πυροβολούν αμάχους με ντουφέκια.

Την Βόρεια Ελλάδα μας, διεκδικούν οι ξένοι
στη σκοτεινή περίοδο αυτή της Ιστορίας
παράνομα αντάρτικα εισβάλλουνε στη χώρα
που δίδαξε πολιτισμό κι όλες τις επιστήμες.

Ο Τέλος Άγρας, λοχαγός, στα Γιαννιτσά, στο βάλτο,
ο αρχηγός Παύλος Μελάς με τον Καραβαγγέλη
κι ο Αντώνης Μίγγας πολεμούν για την ελευθερία,
στη Νάουσα, την Έδεσα, την Καστοριά, την Πέλλα.

Στο Ναύπλιο γεννήθηκε κι ήρθε στο βαλτονέρι,
με δε περίσσια λεβεντιά στον πόλεμο τραβάει,
πως εγεννήθη ήρωας και ένα δρόμο ξέρει:
της Αρετής που εκλεκτούς μονάχα ευλογάει.

Οι κάτοικοι ανοίγουνε τα κλειδωμένα σπίτια,
ελπίδα φέρνει στις ψυχές, χαμόγελο στα χείλη
αυτών που μαυροφόρεσαν με βυσσινιά σειρήτια
και κρέμασαν τους ήρωες δεξά από το καντήλι.

Αϊτός, κατέβηκε στη γη από τα γκρίζα ουράνια,
στα εδάφη του Αλέξανδρου μετέωρος εστάθη
πως είναι σύμβολο αυτών που ζουν με περηφάνεια
κι έχουν το πνεύμ' αδάμαστο, στο χέρι τους τη σπάθη. 

2016-06-22
© Georgios Venetopoulos, all rights reserved
http://georgiosvenetopoulosverse.blogspot.gr/