Honey crêpes

Honey crêpes

The dancing pigeon flew the coop
assaying escapades;
he heard that far, in Guadalupe
would meet poetic maids.

Aboard the boat he met three chicks
that loved his tango steps
and one and two they intermix'd
enjoying honeyed crêpes.

Hence, honey-spread upon their tips
of tongues affected most
the three that felt the moon eclipse
and their enchanting host.

The stars were blinking in the dark
- small lanterns thrown above -
and in their eyes reflected spark
bestowed to those who love.

Celestial figures they became
emerging from their dreams;
thus, seagulls heard the maids exclaim
their Anapestic reams.

A pigeon of the honeyed skies,
bird of the peppered sloop
and three digressing butterflies
have sailed to Guadalupe.

© 05-06-2015, G.Venetopoulos All Rights Reserved
(Iambic tetrameter/ trimeter)

Το σανδάλι

Το σανδάλι

Ο νέος σάλταρε με βια πάνω στην Καβασάκι

ερωτευμένος δήλωνε με κάποια ζωντοχήρα

για τα κοψίδια έγραφαν ποιήματα στη Θράκη,

των σανδαλιών τους τα λουριά και τον αναβατήρα.

Μια χίμαιρα η σχέση τους, από παλιά, στην Τροία

μια φαντασίωσ' ήτανε και όνειρο χαμένο

το όνομά της, δήλωσε, ήταν Ελευθερία

και είδωλο του στο μυαλό, το κοσμογυρισμένο.

Ο αναβατήρας τράβηξε απ΄το λουρί τ' αγόρι

στην άσφαλτο τον έσυρε κι η ανθρωπότη εθρήνα

πώς εμπερδεύθη η μιζανπλί, κι ούλο το βλαχοχώρι

για το μαλλί που χάλασε, εμέθα με ρετσίνα.

Μα το σανδάλι έφυγε, το άρπαξε η μπόρα

επέπλευσε στου ποταμού το ρεύμα και εχάθη,

και από τότε η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με τις Οφφσόρ, τις Μ.Κ.Ο. και του ρωμιού τα πάθη.

© 2018/01/21 G. Venetopoulos All rights reserved

(Iambic decapentasyllabic verse, surreal)

upon Longfellow bridge

upon Longfellow bridge

The Autumn leaves shift colors in the breeze
and some, above the land, will travel far
as whisperings inside the woods appease
through nature's flawlessness transmitting mar.

Abundantly the light diffuses fore
the sun deluges neath the distant ridge
and offers the impression we lived yore,
October was, upon Longfellow bridge.

The twilights of the Autumn, so, expand
to hail the stars on Massachusetts towns;
my freshman attitude enfold, unplanned,
while dawning night the street lights casts and crowns.

In darkness, still, the street lights blink before
the night retreats beneath the distant ridge
and offers the impression we lived yore,
October is, upon Longfellow bridge.

© 10-01-2014, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic pentameter)

kiss upon my face

kiss upon my face

The dim lights beam above the icy roads, 
while midnight shines its blackish hue of smalt;
I knew the Northern ranges' nightly codes,
the dissonance of hurting stars and vault.

Above the melted ice, the sky's grimace,
has sent the birds to emigrate for life; 
some scattered neon lights and epigraphs, 
advert with street signs like a cutting knife.

Thus, propagated are, at random thrown, 
while sky descended on the station's ell, 
escaping light, the landscape is windblown
and Greyhound buses round me, roaring dwell.

The Abyssos has opened to engulf
my stare and thoughts; she aggregates above; 
the windy howl resounds alike a wolf
who greets this season with his wrong octave.

Her form reflects above, where light bedims, 
immense her depth that prunes with freezing wit, 
bequeathing darkness on the decks and brims, 
becomes the destination of our grit.

I saw her in that depth, a symbol grave; 
have never known who listened, laughed or wept; 
but knew the swirl of flakes on my enclave, 
the nimbus quilt that covered those who slept.

The trees became the landscape's odd gendarmes,
and thin, persistent drops my features trace,
their cold and faithful call my soul becharms,
with its relentless kiss upon my face.

© 10-17-2011, G. Venetopoulos, All rights reserved

(Iambic pentameter)

Μολυβένιος στρατιώτης

Μολυβένιος στρατιώτης

Αέρινη, πλησίασε, κι αισθαντική του ονείρου, 15

με την κορδέλα τ' ουρανού να αδελφώνει 13

αφόρετο το δαχτυλίδι του σαπφείρου, 13

και τ' άστρο της να καθρεφτίζεται στο χιόνι. 15

Στον άνεμο κοιμάτιζαν οι πρωτινοί τους κόσμοι

απέραντα τα δάση και χαμένοι κήποι

χορός αγγέλων και ερημωμένοι δρόμοι

η πρώτη ανθοδέσμη της με ρόδα - χαρμολύπη.

Βροχή στήν απεραντοσύνη της νυχτός κι απλότη

που ίσα ακραγγίζει τις σταγόνες της στα χείλη

η θύμηση του μολυβένιου στρατιώτη,

αιμάτινο το ρόδο του χρησμού της και αγκύλι.

2018/01/07

Copyright © Georgios Venetopoulos All rights reserved

(Ιαμβικός 15/13 σύλλαβος)

Έγιν' Αλούης

Έγιν' Αλούης

Το παληκάρι φρόντιζε με τα γλυκόλογά του
όλες αυτές που ψάχνονταν, απογοητευμένες,
με ήχους που μαγεύανε, κλαρίνου τσελιγγάτου,
κι ανφάς φωτό που ήτανε ολότελα κλεμμένες.

Γιατ' οι φωτό ανήκανε σ' αλλοδαπούς μοντέλους
ενώ αυτός εδήλωνε στη μουσική μαέστρος
πώς ήθελε να ήτανε ο Ερμής του Πραξιτέλους
Αλούης ονομάζουνταν κι από γυναίκα ρέστος.

Το πλαστικό τριαντάφυλλο, κόκκινο σαν το πάθος
του Αλούη που το χάριζε στη Τζένη από τη Βιέννη
- ήτανε λάρτζ σε όλα του, κι επίσης ήταν λάθος
η γοητεία του μπανάλ και σουρομαδημένη.

© 01-06-2018, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Ιαμβικός 15σύλλαβος)

Arcanum bride

Arcanum bride

A golden ring of oaths wore on the fare
the sound of steeling knell and windy call;
angelical her face in streams of air;
my recklessness escorted with her call.

She fled inside the gray - transformed to drops;
above the fields consenting to her clouds;
Amid the dusky shades of tall tree tops,
Imparted lives, a solitary shroud;

Arcane her call, inviting knell, the bride
around my sentiments, henceforth, she orb'd,
a quilt of nimbus covered me and cried,
my life became a bird, the skies absorbed.

She stared at me from far beyond, in dark;
unreal, flying o'er the ringing field,
the Angels trumpeting ssailed our barque
my one betrothal vow, in Styx distilled.

In Acheronian lakes my spirit gleamed;
with thousand drops of rain where tears belong
she fled above the shroud of mist redeemed,
and crowned the waxing of the moon, along.

© 02-16-2012, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic pentameter)