Κουστάντου

Κουστάντου

Στης Σαμαρίνας τόϊ βουνί ου νήλιους βασιλεύει
κι τα βλαγκάρι' αϊκούγουντι 'σα κάτου στου λιβάδι
αμέτρητα τα πρόβατα, στον που τα ξαγναντεύει
κι η Ρουμιουϊπούλα σαϊλαγά, στη στάνη του κοπάδι.

Μαζώχτηκαν τα ζωντανά απάν' απ' του ρυάκι
και η Κουστάντου τά τηρά στην αϊπλωσιά του λόφου,
γιατί αγκουσευόντουσαν κι αγλείφουν του νιράκι,
η κόρη 'ναι του Πανουργιά, τ' αρχοντοκτηνοτρόφου.

Σύρε Κουστάντου μ' να τα ιβρείς, σύρε να τα μαζώξεις
τα σκ'λιά σ' αϊμόλα λεύτιρα, του τ'φέκι σ' αρματώσου
βάρισι λύκους στου μαντρί, κι πρέπει νάντουν διώξεις
στου θυροστόμι θά τηρώ, για να ξιμανταλώσου.

Δεν είν' ου λύκους μάνα μου, μηδ' είναι του ζουλάπι
είναι ου Γιάννους που βουγκά κι βαριαναστενάζει
του τζουβαΐρι μ' τραγουδεί, για την δικήν μ' αϊγάπη,
κι τσ'γάρα τσακμακάει καθώς τουν τρώγει του μαράζι.

2016-02-27, © G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)

Δον Κιχώτης

Δον Κιχώτης

Ο ορειβάτης έφτασε στην άκρια του βράχου
σαν ξέσπασε νεροποντή από τα γκρίζα ουράνια·
μην ήταν μετουσίωση φαντάσματος μονάχου
ή σκιά που διαγραφότανε, ψηλά στα Αροάνια;

Τον φώτιζε η αστραπή με ασημιά ανταύγεια
καθώς τριγύρα χόρευαν, γελώντας, πιερότοι
κατράμι, πίσσας μυρωδιά από παλιά καρνάγια,
η νύχτα τ' άστρα έσβηνε, από τον Δον Κιχώτη.

Οι μυγδαλιές ανθίζανε, χειμώνα, στ' αγριοκαίρι,
ο άνεμος μετέφερε στο πρόσωπό του άνθη·
η Δουλτσινέα τάστελνε σ' αγαπημένο ταίρι,
προσέτι αυτόνε βρήκανε στην γρανιτένια άκρη!

Παρέλαυναν οι πινελιές, τα κίτρα του χειμώνα,
κι οι μπλε στολές της εικοστής-ογδόης Οκτωβρίου,
παιδιά μεταναστεύανε στη γη του Ροβινσώνα
εικόνες από το good bye, του αεροδρομίου.

Στοιχειό στα βράχια η βροχή, ψιθυριστά μιλούσε,
μην ήτανε γυναίκα του σε περασμένα χρόνια;
Ο Δον Κιχώτης χόρευε ξέφρενα και γελούσε
ζωγραφισμένος στ' άπειρο με ιδεατά κραγιόνια.

2016-02-09, © G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)
(Έμμετρος υπερρεαλισμός)

__________________
Σκιάς όναρ άνθρωπος.
Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής
μτφρ: ο άνθρωπος είναι τ’ όνειρο μιας σκιάς.

Πιο ψηλά από τον σπουδαίο άνδρα

Πιο ψηλά από τον σπουδαίο άνδρα, ευρίσκονται οι αξίες. Και όσο πιο ψηλά, σε αξιώματα, ανεβαίνει αυτός, τόσο ανεβαίνουν κι αυτές.

2016-02-03, © G. Venetopoulos, All rights reserved