Ωδές εξορίας

Ωδές εξορίας

Σωτήρες εμφανίζονται ψηλά από τα μπαλκόνια
χωρίς να έχουν πρόγραμμα ανάπτυξης της χώρας,
τα ίδια επιχειρήματα αναμασάνε χρόνια,
πανέτοιμοι να δρέψουνε βολευτικάς οπώρας.

Αναρωτιούνται οι θνητοί: Γιατί τόση πρεμούρα
να γίνουν όλοι τ'ς υποργοί· μην είναι ντροπής πράμα
να βαφτιστούνε κάποτε στην τίμια μουντζούρα,
στον ίδρω του χειρώνακτα με τον κασμά στο σκάμμα;

Ταγοί εγεννηθήκανε κι από την εξορία
επρόβαλαν αντίσταση φορώντας μπέιμπι-λίνο
γευόμενοι φρουτόκρεμες στην άγρια Βαυαρία
και αλλαχού στο άγνωστο: Παρίσι και Λονδίνο.

Πίσω από μούσια αφρόντιστα και προφορά χωριάτη
- προσόντα που ανέδειξαν πολλούς εθνοσωτήρες -
αισθάνονται περήφανοι που καίτοι βουτυράτοι
ουδέποτε κατάντησαν του έθνους ολετήρες.

Ουδέποτε απέτυχαν, μονάχα κάναν λάθη
που δεν θα επαναλάβουνε! Απλά θα κάνουν άλλα·
στον εαυτό τους δίνοντας ξανά συγχωροχάρτι,
σαράντα χρόνους διαλαλούν στο γάιδαρο καβάλα.

Και έτσι ντελαλίζουνε πως ιδεολογία
είναι να ξεπληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια,
η αποδοχή παράτυπων είν' αγαθοεργία,
με τη λαλιά τ'ς, διεθνιστικά, να άδει προβατίσια.

2016-08-25
© G. Venetopoulos All rights reserved
(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

Αμαδρυάδα

Αμαδρυάδα

Ανάμεσα σ' αρχαίες δρεις και μέλανα ελάτια,
ιδανικό κι  ατέλειωτο,  βουνίσιο μονοπάτι,
με σμιλεμένα από καιρούς στους βράχους σκαλοπάτια,
οδήγα προς τα σύννεφα και τ' ουρανού τα πλάτη.

Εγίνη νύχτα και βροχή, του δάσου Αμαδρυάδα,
θροίζοντας στις φυλλωσιές, στα μέλανα νυχτέρια,
το φέγγισμα των άνθηρων, μικρή χιονονιφάδα
στο άπλωμα του ουρανού που ρίχνει πεφταστέρια.

Αν στη γιορτή της μοναξιάς, στο φύσημα τ' ανέμου
ριζώσεις βράχος του βουνού ή έλατο του δάσου
γενείς αγρύπνια της ψυχής, πνοή του χρυσανθέμου,
θα μεταλάβει τ' άχραντο μυστήριο της καρδιάς σου.

© G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic 15syllabic verse)
http://georgiosvenetopoulosverse.blogspot.gr