Χρυσή καδένα (στη Λεμεσό)

Χρυσή καδένα (στη Λεμεσό)
 
Αρχές Δεκέμβρη ήταν κι αγρυπνούσε
στην καταχνιά φιγούρα μοναχή,
τριγύρω της μια σιγαλή βροχή
θροίζοντας, με τα στοιχειά μιλούσε.

Πώς χόρευαν θολές οι αποστάσεις!
Μην ήταν πια η αυγή απατηλή;
Στα μάτια της το διάφανο φιλί,
σκιών διάταξη κι αντανακλάσεις.

Απ' το λαιμό κρεμόταν η καδένα·
επιλογή και έμβλημα χρυσό,
στρατιώτη έπίγραμμα στη Λεμεσό,
βαπόρια, φορτηγά και μαύρα τραίνα.

Επέστρεφαν τα κύματα του μπάτη
το νόστο για τ΄αστέρια τ' ουρανού
στο θόλο το βαθύ του οψιδιανού
με βρόχινο στα μάτια της τ' αλάτι.

Τραγούδι έγιν' η φωνή κι επλάσθη
με τις σταγόνες, νεύμα του βοριά
προσκάλεσμα· θυμάρι και μυρτιά,
στο λυκαυγές, η κόρη τον ησπάσθη.

© 2015-11-26, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ιαμβικός στίχος 11/10 συλλαβών)

Γοργόφτερος θαλασσαϊτός

Γοργόφτερος θαλασσαϊτός

Σαν φώτισε αγαληνά ο ήλιος τ' ακρογιάλι, 15

στον μακρινό ορίζοντα εστίασε το βλέμμα,

αθόρυβ' από την αχλύ του πρωινού προβάλαν

οι θαλερές γαλέρες των κουρσάρων. 11

Πολλάκις λεηλατήθηκε τ' ακριτικό νησί του

γι' αυτό εξεθηκάρωσε ατσάλινη λεπίδα·

σφυρήλατ' ήταν στη φωτιά από παλιούς τεχνίτες

και ύψωσε του τάγματος το βάνδο.

Της θάλασσας τα πνέματα περνούσαν από πάνω,

τα γλαροπούλια έκρωζαν, το κύμα εφλοισβούσε,

μονάχος του εστέκουνταν, η αύρα τον φυσούσε

στ' απόμακρο της χώρας ακρογιάλι.

Ολόγυρά του ένοιωσε, μαζεύουνταν προγόνοι,

οπλίτες και κατάφρακτοι που πέσαν πολεμώντας

Βυζαντινοί αθάνατοι ξεπρόβαλαν ξιφήρεις

απ' τ' αστροκέντητο της Περσεφόνης.

Γοργόφτερος θαλασσαϊτός εφόρμησε στη μάχη

στον άνεμο θερίζοντας, μονάχος ευλογήθη,

με λιόδεντρου αντίδωρο μετάλαβε πορφύρα,

σαν ήλιος, στα μεσούρανα εκλήθη.

© G. Venetopoulos 2015-11-12, All rights reserved

(Iambic 3x15/11 syllable verse)

Black Engine Draws

Black Engine Draws

We heard the hoots' becrowing words
foreboding of our steadfast griefs,
they fled to dusk - two mourning birds,
life's borderlines and false beliefs.

Two birds have pass'd in gray and black,
straight arrows fled to vanish yon
our longest trip on railway track
bemocking company and gone.

Upon our train have sat the birds,
the passengers won't go to stars
but neither will their versing words
that rhyme with unforgiven mars.

Unmoved the riders in the cars,
suspended is the pilot's gaze,
the rails become two iron bars
and death's advancing mauve bouquets.

The heads attend the engine's chug
like dancing poppies in the breeze
and none among us will debug
why are we Charon's invitees.

Black engine draws upon the rails;
the pilot, coolly, searches fore
subsequent the foggy veils,
our caravan of wagons, wore.

The souls, imprisoned, trail along
the pilot engine's wordless rites
and wait through nothingness and wrongs
the train to reach uncounted heights.

© 01-19-2013, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic tetrameter)

The kiss (Maroula Komninou of Lemnos island)

The kiss 
(Maroula Komninou of Lemnos island)

She felt the winging of the crows with the decline of light,
the dithering of leaves that sensed the overrunning horde
as foreign soldiers torched homes, afore the dark of night,
uncouth and uninvited troops that peace and laws abhorred.

Barbarians invade the land, their darkened deeds unjust
and slaughter the civilians that power do not wield
therefore the maid of Komninoi, her father's weapons thrusts,
cause it is better, oft ,with pride, for freedom to be killed.

The daughter of the Byzantines, on the embrasure stands;
for paragons should mortals live, for dignity must fight;
alike a hawk that soars to skies, her soulfulness expands,
imparting to the Gods above, her kiss of vestal light.

So, standing fights upon the nooks, the demons she beheads,
from dawn to dusk the crimson runs upon her armor steels
while little dribs of her own blood, communion she sheds,
partaking in the mizzle drops and substance of the kills.

" I leave my kiss upon the blade, and on the armor wrought,
companions and amulets shall take my soul to fields
where Death awaits, the knightly groom of whom the love I sought,
adjacent to the clanging sound of swords upon the shields. "

© 09-10-2014, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic heptameter)

Αφιερωμένο στην Ηρωίδα της Λήμνου και του Ελληνισμού, Μαρούλα Κομνηνού, η οποία στις 21 Μαίου 1478, σε ηλικία 18 χρονών και όταν ο άρχων του νησιού - πατέρας της Ι. Κομνηνός έπεσε μαχόμενος εναντίον των Οθωμανών εισβολέων με το στρατό της να υποχωρεί, πήρε στα χέρια της το ξίφος του και εφόρμησε με γενναιότητα εναντίον των εχθρών. Η Μαρούλα Κομνηνού πολέμησε με αξιωσύνη, δίνοντας θάρρος στους υπόλοιπους Έλληνες και Ενετούς υπερασπιστές του νησιού έως ότου όλοι μαζί, έτρεψαν τους εισβολείς βαρβάρους σε υποχώρηση και άτακτη φυγή. 

related link: http://www.mylemnos.gr/agalma-maroula-statue.html