Nesreen

The tempting, dancing Nymph performs her chore,
unfolds in air, resplendently and splays
datura flow in mind her moves implore,
her vision passed.-  a wraith on thoughts, she stays.

Upon her altar sacrificial tolls,
her face, her scent, will challenge and indulge,
manipulates and in half light, enthralls,
ethereal to conquer and divulge.

Instinctive ancient dance, the crowd accourts,
she flows in veins, red aconite domain,
no fate will be as sweet - but one she thwarts -
as thousand lengths to feel of brunette mane.

And triumphant aggresses with applause,
(blade-splendid in her bedleh and shalwars) ,
unfolds her wings, a desert hawk that claws,
betrayed male minds with apathy ignores.

She dances, and her jingling cymbals rings
incursion of a deathly whiff and rye;
monotonous the Dervish siege she sings
for victims of her charm, eager to die.

© Georgios V. 08-25-2013 All rights reserved

Zuzuni on the badlands

Zuzuni on the badlands

Montana's muddy badlands spread for thirty seven miles
along a cleft of sandstone bed, eroded years before;
the chestnut paced upon the grass and well worn aisles
and I wore two new Walker Colts, of gauging forty four
beneath the noon light that defines but also eyes beguiles.

An anchorite, some years ago, upon the ridge of Grapes
where monasteries in the clouds are reaching out to God,
I learned to draw and shoot amidst the fog's white waving drapes
and prayed until the time was ripe to abandon this abode,
cause solitude was molding deeds, constringing, thus, escapes.

I saw them waiting on the trail; three bandits stood apart:
Coyote Chit, Cheesecake Labif and Mambo-Jumbo Crock
with cross-tied low their pistols stood, assumptive and upstart
bemocking fools who patented their e'er noetic block
that teachers, tho', could not explain; not even wise Descartes!

My shots intended at their guns, the hoisted hammers broke
I ordered them to start the dance that turns the clouds to rain
the land was in compelling need, as turf and plants evoked
the sympathy of Heavens that magnanimous ordained
the good ol' boys (and volunteers) to dance the rain's refrain.

Coyote was allowed to dance a prominent gavotte
meanwhile Labif's romantic soul preferred a marigold
but Crock's mazurka hence untied the nimbus' Gordian knot
and rain began to pour upon those who the skies extolled
heroic men were meant to be, defining, thus, a blot.

Zuzuni, the Algonquin chief, had noticed this ordeal
and marveled at the outlaws forms, that caused the skies to rain
in order so, to buy the fools he offered a good deal
fourteen strong horses for each man, who danced to ascertain
that rains returned upon the slopes and also on the plains.

© 2014-10-15, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

https://www.poemhunter.com/poem/zuzuni-on-the-badlands-2/
(Iambic heptameter)

Her Soul, The Sea (The Ship)

Her Soul, The Sea (The Ship)

The shadows deigned in precise sequence
where skylines have conducted fore the ship,
its blackened sight to boss the thought and sense
of sailors that imagined its long trip.

The Northern wind was cutting like a knife,
injuriously, messages behowled,
equilibrating on the brink of life
of the foregone to seas, the thinking prowled.

The ship's black smoke ascended to the skies
from supercilious tall funnels, smog,
bestowing sacrificial offing size
to sovereign Gods who lived inside the fog.

The tidal and enshrouding foaming spills
advanced the dusk, advanced the bawling horn's
unearthly sounding out; the flowing rills
retracted in the sea its crying mourns.

In front of us, the ship's displacement thrilled
approaching magnificently the moors;
Her Soul the Sea, an eulogy instilled
inside our minds and souls, where faith adjures.

Pristine the sea, baptized the scene in depths
where psyches stay in canted-over keels,
deceptive were the reasoned-out percepts,
infused where our catastrophe conceals.

The night descended when the ship's steel gaze
examined curiously and measured me,
proposing wedlock and a fate of blaze,
my competence, demanding, in the sea.

Across the Straits, young lady Sadness kissed
with ripping cold my twenty years and eyes,
resembling Her Soul, the Sea, amidst
the howling Northern winds and my demise.

© 2013-10-15 G. Venetopoulos All rights reserved
(Iambic pentameter)

Καρφωμένες λέξεις

Καρφωμένες λέξεις

Πρέπει να ξέρεις πώς καρφώνονται οι λέξεις
σαν τα μαδέρια τις στεριώνεις μήπως φύγουν
κι όταν το κάρφωμά τους δεις και τ' αναμπαίξεις,
στον άνεμο σαν τις σακούλες καταλήγουν.

Απολωλή, στο διηνεκές, θα αρμενίζει
στο πέταγμα της λογικής - σαν το γλαρόνι
όταν ακάρφωτη η λέξη ξεστρατίζει
κι η ίδια η καταδίκη της θα τήν σβερκώνει.

Κι όταν η λέξη αυτή δεν μείνει στο καδρόνι
μονάχα αντίφασες θα συναντήσει στη ζωή της
τι κι αν την βρεις στην τραγωδία 'Αντιγόνη',
κι αν την θυμούνται ο Εμπειρίκος κι ο Ελύτης.

Δυό δυό οι πρόκες θα καρφώσουνε την λέξη
και τρεις και τέσσερις κι αν χρειαστεί και πέντε,
κι αν τα αερικά την πείσουνε να τρέξει
θα συλλαβίζει ανοησίες στον πουνέντε.

Μα όταν στην σανίδα καρφωθεί η λέξη
και βγάλει νόημα ωσάν Εσταυρωμένος
εκείνος που το παραλήρημα θ' αντέξει
για των Μουσών την ποίηση είν' ο χαμένος.

© 22/03/2018 G. Venetopoulos All rights reserved
(13 syllables rhyming Iambic verse)
http://georgiosvenetopoulosverse.blogspot.gr/2018/03/blog-post_22.html

(Ο ποιητής κρίνεται καλός όταν δεν συγγράφει ανοησίες κι ακόμα καλύτερος όταν δεν τις δημοσιεύει)

Για τον διαγωνισμό της Μαρίας Γασπαράτου (.... Αναζήτηση, Σύμπαν)

Temujin

The purple Royal banners waft above his armor's steel;
the Mongol chieftain bids relentlessly his wit,
young Genghis Khan, the Temujin, applies his sovereign zeal,
to merge the lands beneath his will, the warlords to befit.

Consorted by Princess Börte of the Onggirat tribe,
the martial Temujin receives high honors by the clans;
a skillful warrior invades the lands while his young bride,
awaits; for only one predestinated is to be her man.

The chieftain slaughters so his passage through the lands,
invincible his tactics are, and triumphs ascertain,
advance his rule, expand his territorial rights and spoils,
while Börte, granting loyalty, in virtue she ordains.

How valued is the flight of eagles that conducting high, above,
depict trajectories, and soar to vanish where the Gods
embrace the sadness of unanswered prayers and bridal love,
the Royal maid in loneliness, defends against all odds?

So priceless have become their plumes upon the Mongol plains,
where the persistent Northern winds enfold the steppe and ghosts
while Princess Börte serves her solitude, stands tall and reigns,
believing that her Temujin bestows his kind riposte!

" Support him Goddess of the moon when grooming Charon thuds
and sends the clanging of the steel, commanding, the lost souls,
to travel the descending route of coursing loveless blood,
and through the gusting of the winds, transports their saddened calls. "

© 01-20-2014, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Rhyming Iambic heptameter)

(Temujin - Genghis Khan)

The sailors stand

The sailors stand

The winds have been their faithful friends
who divvy naught - solely sing
when midnight in the seas suspends
when stares in darkness tend to cling.

Their messages exclaims of mind,
the bluish vastness shroud and berth,
shall tomb in depths and thus enshrined
perchance abide by lands of mirth.

Their ancestors and maids of brines
- sea nymphs of valor and of thorn -
foam ceremonial designs
to host the venturers and mourn.

Cause it is said that three fates weave
with harpsichords alone to play,
upon the bridge of cargo cleave
while ghosts afar the tunes convey.

The sailors stand upon the stern
when nightly stars the dawn bedeck,
the maids of brines on minds discern
fixate on waves their stares and beck.

© 05-18-2015, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic tetrameter)

The mist around the boulder

The mist around the boulder (Roxanne of Alexander the Great)

She kept her staring eyes beyond the ridge and orange skylines,
where sun was crowning combs, and writhed the mauve thistles;
it was the time the shadows fell upon the homes and grapevines,
while blue was spreading from the east and winds in branches whistled.

The dark of night embraced her form, espoused her thought and breathing,
how lonesome was the specter of this shortened time and order
when bold the blades of memories returned and beamed unsheathing,
granite became his thought, and hers, the mist around the boulder.

The dark of night embraced him, then, and wraiths, above, surpassed him
across the Acheronian stills where shadowed lifted billows,
contributing armorial vows and her betrothal bracing
of orchard blooms and stalwart deeds among the astral meadows.

© 2015-02-19, Georgios Venetopoulos, All rights reserved
(rhyming Iambic decapentasyllabic)

Το σανδάλι

Το σανδάλι

Ο νέος σάλταρε με βια πάνω στην Καβασάκι

ερωτευμένος δήλωνε με κάποια ζωντοχήρα

για τα κοψίδια έγραφαν ποιήματα στη Θράκη,

των σανδαλιών τους τα λουριά και τον αναβατήρα.

Μια χίμαιρα η σχέση τους, από παλιά, στην Τροία

μια φαντασίωσ' ήτανε και όνειρο χαμένο

το όνομά της, δήλωσε, ήταν Ελευθερία

και είδωλο του στο μυαλό, το κοσμογυρισμένο.

Ο αναβατήρας τράβηξε απ΄το λουρί τ' αγόρι

στην άσφαλτο τον έσυρε κι η ανθρωπότη εθρήνα

πώς εμπερδεύθη η μιζανπλί, κι ούλο το βλαχοχώρι

για το μαλλί που χάλασε, εμέθα με ρετσίνα.

Μα το σανδάλι έφυγε, το άρπαξε η μπόρα

επέπλευσε στου ποταμού το ρεύμα και εχάθη,

και από τότε η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με τις Οφφσόρ, τις Μ.Κ.Ο. και του ρωμιού τα πάθη.

© 2018/01/21 G. Venetopoulos All rights reserved

(Iambic decapentasyllabic verse, surreal)

kiss upon my face

kiss upon my face

The dim lights beam above the icy roads, 
while midnight shines its blackish hue of smalt;
I knew the Northern ranges' nightly codes,
the dissonance of hurting stars and vault.

Above the melted ice, the sky's grimace,
has sent the birds to emigrate for life; 
some scattered neon lights and epigraphs, 
advert with street signs like a cutting knife.

Thus, propagated are, at random thrown, 
while sky descended on the station's ell, 
escaping light, the landscape is windblown
and Greyhound buses round me, roaring dwell.

The Abyssos has opened to engulf
my stare and thoughts; she aggregates above; 
the windy howl resounds alike a wolf
who greets this season with his wrong octave.

Her form reflects above, where light bedims, 
immense her depth that prunes with freezing wit, 
bequeathing darkness on the decks and brims, 
becomes the destination of our grit.

I saw her in that depth, a symbol grave; 
have never known who listened, laughed or wept; 
but knew the swirl of flakes on my enclave, 
the nimbus quilt that covered those who slept.

The trees became the landscape's odd gendarmes,
and thin, persistent drops my features trace,
their cold and faithful call my soul becharms,
with its relentless kiss upon my face.

© 10-17-2011, G. Venetopoulos, All rights reserved

(Iambic pentameter)

Κακά πλάσματα

Κακά πλάσματα

Πού είσθε, λογοτέχνιδες, κι εχάθη η έμπνευσή σας;
Αφήσατε την άμιλλα και τώρα ολιγωρείτε.
Μηκέτι δεν σας άρεσε της Θώμης το παστίτσιο
και κλάψατε στη μοναξιά, μην κάηκε ο κιμάς της;
μήπως τα μακαρόνια της ήταν παραβρασμένα,
γι' αυτό η καρδιά σας σπάραξε κι απ' την πολλή λαχτάρα
τα δάκρυά σας έτρεχαν σαν την βροχή στο τζάμι;

Φαντασματάκια πέταξαν επάνω απ' τα γραπτά σας
κι αφαίρεσαν κοσμητικά κεντίδια και πλουμίδια
Ελύτη απαγγέλλοντας μέσα στα όνειρά σας,
γατούλες νιαουρίζουνε πάνω στα κεραμίδια.

Αρπάχτε τα μολύβια σας και τα τετράδιά σας
και ξεπεράστε τα κακά πλάσματα που σας ζώνουν
φαντασματάκια δεν μπορούν την έμπνευση να πάρουν
εκτός αν θέλετε κι εσείς, χωρίς αυτή να ζείτε.

2017/12/10 © G.V.
(εμπνευσμένο από/βασισμένο στο ποίημα της Θώμης "ΩΣΑΝ ..ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ")

Παράξενη Κολώνια

Παράξενη Κολώνια

Καράβι βυθισμένο στη σιωπή 10
οι σκιές του δειλινού απλώνονται με βιάση 13
ο ψίθυρος του πέλαγου θέλει να τους περάσει 15
στη διάσταση εκείνων που μισέψαν στην βροχή. 14

Σαν τα παιδιά της γνέφουνε μαζί 10
με τους αέρηδες και της χαμογελάνε, 13
τ' απορημένα μάτια τους ολόγυρα ζητάνε 15
του στοιχειωμένου πέλαγου τον παραμυθατζή. 14

Το πλοίο ψάχνει αυγινή γιορτή, 10
της μηχανής η μουσική στα τρία κάρτα, 13
η χάλκινη πυξίδα δείχνει την πορεία σκάρτα, 15
τ' αμέτρητα ταξίδια τους γυρίζουν στην αρχή. 14

Στά άδεια καλοκαίρια της ψυχής 10
της μοναξιάς τους θα πετούν τα χελιδόνια 13
με μια παράξενη, Τεργέστης, θα περνούν κολώνια, 15
και κει που χάθηκαν δεν θ' αποκρίνεται κανείς. 14

2017/11/27
© G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ιαμβικός στίχος - έμμετρη γραφή)

Πιο σουρεάλ δεν γίνεται

Πιο σουρεάλ δεν γίνεται

Οι ηθοποιοί χοροπηδούν, διαχρονικά βλαμμένοι
κι αυτός, που, πίσω απ' τον μπερντέ, μιμείται τον καμπούρη
σε ρόλους που απαξιούν φτωχοί κι αδικημένοι,
διορίζει τόνε βολικό κι αγράμματο γκιαούρη.

Ο πρεσβευτής παράτυπης πορείας μες στο χρόνο
ξενόφερτος κι υπόδουλος μιας χρόνιας επαιτείας,
θέλει ν' ανέλθει και αυτός στου φεγγαριού τον θρόνο,
σε ρότα ελεγχόμενη, ντροπής και παρωδίας.

Πιο σουρεάλ δεν γίνεται, το σκριπτ απορριπτέο,
σαράντα χρόνια έμαθε τη γη να εξουσιάζει,
του Καραγκιόζη η συντροφιά χειραγωγεί το ευκταίο,
φροντίζοντας την πάρτη της, αν κι όποτε βραδιάζει.

Βραδιάζει στα μυαλά αυτών που δέχονται κλωτσίδια
στο νου υποδεέστεροι και πάντα βολεμένοι·
τους περ'γελούν οι θεατές σε θλιβερά στασίδια,
στην Γραικυλία των φτωχών, την μισοερειπωμένη.

Καρικατούρες με σινιέ, πανάκριβα κοστούμια
χαμογελάνε δουλικά σ' αλλοδαπούς σκιτζήδες·
"φροντίζοντας" την πρόοδο, σκάβουνε τα λαγούμια
κι η γη απογυμνώνεται σα νάπεσαν ακρίδες.

© 2017/11/21 G. Venetopoulos, all rights reserved
Iambic decapentasyllabic verse

from slopes to brines

from slopes to brines

She waited on the skyline - bloom and thorn
assortment of their oaths and thoughts, at night
annealed recited entity - vows sworn
- the brave ascended to the Halls of light.

The bullet traveled in the frozen air
companions loved - his stare embraced the ferns
- the laurel and green sage ascribed his fare
his spirit chose the route of flying ernes.

A lantern's flame her thoughts - on peaks beseech,
ornate the winds surpass the granite plate
denounce the corteges and oaths to breach,
her highness steps, adorned demise, third fate.

And in the mists when winds bemoan in pines
their solemn words shall fly from slopes to brines.

© 2014 Georgios Venetopoulos
(English sonnet)

Ο χορός

Ο χορός

Ανάπλαση αέρινου κι ιδεατού χορού
η βροχερή ημέρα ζωντανεύει,
φιγούρες εορτάζουνε στο χρόνο και στο νου
όπου η μνήμη πλάθει όσα γυρεύει.

Εκεί θυμάσαι όσα μαζί γιορτάζαμε παντού
ολόδικη αγκαλιά μας ανταμώνει
που γίνεται στον άνεμο υπόσχεση κενού,
πιά δεν θα 'ρθεις – ο άνεμος παγώνει

Αφιερωμένος ο χορός στα σύννεφα, ψηλά
ωδή συγγράφει του καιρού σαν βρέχει·
Της πρωτινής αντάμωσης φοράς τα γιορτινά,
κι είσαι η μνήμη μιας μορφής που απέχει.

Και ο χορός μας λέγεται το τάνγκο του καιρού
στο πέρασμα της Κυριακής που φεύγει
Δεκέμβρη σαν φυσά τις ώρες του μεσημεριού,
ο βρόχινος καιρός φιγούρες στέργει.

Στον άνεμο χορεύουμε, ολόιδια σαν χθες,
γελάς, στροβιλιζόμαστε στο χρόνο,
και σ' ανεβάζω απόλυτα σε ουράνιες τροχιές
καθώς το πεπρωμένο μου ανυψώνω.

Copyright 2006, 2014 G. Venetopoulos
(Ίαμβος 14/11 συλλαβών)

Του κρύου η λαίδη

Του κρύου η λαίδη

Οι σκιές του δειλινού ευθυγραμμίζονταν μ' ακρίβεια,
αιθέρινοι οι ορίζοντες οδήγησαν το πλοίο,
φαντάσματα οι ναύτες – ξεφτισμένα τα σωσίβια,
υδάτινα τα τείχη στης Στυγός το αντηχείο.

Μας έκοβε ο βοριάς· χιονιάς της θάλασσας - μαχαίρι,
βοές τα πελαγίσια του μηνύματα - θρηνούσε,
με μουσική απόκοσμη μεγάλου λαουτιέρη,
νυμφεύονταν με τα στοιχειά και τότε σιωπούσε.

Του καραβιού προσπάθαγε ο καπνός μεσ' στο σκοτάδι
να φτάσει στα απόμακρα και θολωτά ουράνια,
θυσία ήταν στους θεούς που ζούσανε στον Άδη,
σ' ομίχλες μεγαλόπρεπες, βασίλεια ωκεάνια.

Τα φώτα αφανίστηκαν, τα σκόρπισε η νύχτα,
ενώ η κόρνα μοναχή στην πρύμνη του ηχούσε·
καθώς φυσούσε ο άνεμος, καλνούσε και αλύχτα.
το πλοίο με περίμενε· για μένα ξαγρυπνούσε.

Δριμύ το κρύο ήτανε, γιά πρόσκληση θανάτου;
Γενάρη ρίξαμε άγκυρα, στα ανοιχτά, αρόδου,
η μπάντα των πνευμάτων του αέρινου φουσάτου,
ταξίδευε στο πέρασμα ιδεατής εξόδου.

Τον αρραβώνα μας, κυρές, στροβίλιζαν στα χιόνια,
απόκοσμα εγγράφοντας την μουσική εντός μου,
του κρύου η λαίδη μίλησε στα δεκαοχτώ μου χρόνια
και άγγιξε τα μάτια μου στα πέρατα του κόσμου.

2017/10/30 © G. Venetopoulos, All rights reserved

Celebration day

Celebration day

The sea birds sat upon the wharf,
our dusky friends have been the shades
and the transmittance of our days,
is floating on the ocean surf.

How beautifully words gather
in solitude to build her form,
rose petals wreath inside the storm,
- was I her soul's ideal lover?

As soon as bells of Sundays ring
decode designs on ancient loom,
what students in their course assume,
geometry on blackboard clings.

How Oxford blue the harbor is,
befogged the town's  horizon hides,
fair constellation - unknown brides,
Athena's blest, my soul's aegis?

The sea birds sat upon the moors,
and waves explode to windward foams,
the tiding in my glancing roams,
meanwhile withdraws to verse detours.

Along the aural sceptre of morn,
(Soft and inspiring silence is!) ,
across the exploding water's bliss,
as soon as windy oaths are sworn...

... maybe if we reasoned with gods,
they'd recreate our school years' play,
revive our celebration day,
on peaks where versifying molds.

And if we smiled at the wharf's sorrow,
wraiths shall return and join in mists,
amid new rhymes and palms kissed,
our celebration of tomorrow.

© 2013/01/22 G. Venetopoulos, All Rights Reserve
(Iambic tetrameter)

Του κρύου η λαίδη

Του κρύου η λαίδη

Οι σκιές του δειλινού ευθυγραμμίζονταν μ' ακρίβεια,

αιθέρινοι οι ορίζοντες οδήγησαν το πλοίο,

φαντάσματα οι ναύτες – ξεφτισμένα τα σωσίβια,

υδάτινα τα τείχη στης Στυγός το αντηχείο.

Μας έκοβε ο βοριάς· χιονιάς της θάλασσας, μαχαίρι,

βοές τα πελαγίσια του μηνύματα, αλυχτούσε,

με μουσική παράξενη μεγάλου λαουτιέρη,

νυμφεύονταν με τα στοιχειά κι απόκοσμα βοούσε.

Του καραβιού ανέβαιν' ο καπνός μεσ' στο σκοτάδι

να φτάσει στα απόμακρα και θολωτά ουράνια,

θυσία ήταν στους θεούς που ζούσανε στον Άδη,

σε βένθη μεγαλόπρεπα, βασίλεια ωκεάνια.

Τα πνέματ' αφανίστηκαν, τα σκόρπισε τη νύχτα,

ενώ η κόρνα μοναχή στην πρύμνη του ηχούσε,

καθώς φυσούσε ο άνεμος, καλνούσε και αλύχτα

το πλοίο με περίμενε· για μένα ξαγρυπνούσε.

To παγωμένο κάλεσμα με τράβηξε στα χιόνια,

το πεπρωμένο μου, θαρρώ, διαβάζοντας εντός μου,

του κρύου η λαίδη άγγιξε τα εiκοσιδυό μου χρόνια

και φίλησε τα μάτια μου στα πέρατα του κόσμου.

2017/09/28

© G. Venetopoulos, All rights reserved

Τουνταίη, Θπύρο

Τουνταίη, Θπύρο

Τουνταίη, Θπύρο, ήσουν πάλι φοβερός!
το ακριβό σου μαύρισμα, απόδειξη της χλίδας·
τα κορκοδείλια κλαίνε γοερώς
κι απ' την βολή σ' ακούγεται το βέλασμα της γίδας.

Δε ση-σορς, Θπύρο, γέμισαν μαζούτ·
(-Μαυρίλα τοξική, μαντάμ, μην κάνετε γαργάρες)
θαρρείς τ' ατύχημα συνέβη εξεπιτούτ'
από των επενγδύσεων, τις τόσες κουφαμάρες.

Δεν είδα, Θπύρο, να κρατάς σκαπανικά,
με τσάπες, φτυάρια, να βοηθάς στην παραλία,
μα βγήκες στο γυαλί, αναμορφωτικά
για την πατρίδα νοιώθοντας βαθιά μελαγχολία.

Θα είχαμε σωθεί ακούγοντας τιβί,
(αναμασώντας κριτικές σάν μαγνητοφωνάκια),
αν αντιδρούσαμε χωρίς χρονοτριβή
κι όλοι ρουφούσαμε μαζούτ κρατώντας καλαμάκια.

© 09-16-2017, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ιαμβικός εξάμετρος/ Ιαμβικός 15σύλλαβος)

Charlotte Russe

Charlotte Russe

The rain accompanied the thunder's noise,
the falling drops were pelting on his head,
his bomber jacket, manly scent and poise
foresaw her spikes and heard their tread.

Her stumbling footsteps were quick and grace'd;
- oh, sightly maid, the drops caressing, wet,
he smiles, she smiles, so rarified and laced,
her acrobatic charm and walking fret.

Her geodesic lines enthrall his brain;
divine her curves must be explored and felt,
his tips will tangle in her moistened mane,
discover her perfume and garter belt!

Athletic is his run upon the quay,
as lightning strikes around the wrath of Zeus,
he throws in style his rendezvous bouquet,
her manicured fingers yearn to catch!

A flash demolishes the rose bouquet,
another strikes upon his buckle's brass;
resembling Nureyev at ballet
with Dame Fonteyn he proves his dancing class!

She joins his dance neath the October rain;
thus, he enjoys her lustful flames and cries,
uncorking the Dom Perignon champagne,
receives a flash upon his manly prize.

Embraced they dance below the rain and kiss
mille-feuille creamed her fingertips will fuss
to tease his buds, while deponent his lips
descend to slowly taste her 'Charlotte Russe'.

© 2013/11/24, All Rights Reserved
(humorous-erotic-light-poetry, Iambic pentameter)

Charlotte Russe:
http://www.thebossykitchen.com/charlotte-russe-cake-classic-european-recipe/

The sea-waves touch

The sea-waves touch

The sea-waves touch your open palms,
along the shore, the waters lead
when stormy sea, henceforth, becalms
and tide engulfs what skies forbid.

When solemn eyes their oaths avow
and roses beckon on your dream,
reach out and find his drifting prow
aboard the trip's perpetual stream.

Cause thoughts, like boats, contrive amiss;
for those who lived in old realms,
eternal love's confession is,
the touch of sea, upon the palms.

Perchance the mistral glances pledge
as drifting made the skylines' edge.

2013/12/19
© Georgios Venetopoulos All rights reserved
(Iambic tetrameter)