Τζιμ Μπουρδάν (Σαράντα ανεμόπλοια)

Τζιμ Μπουρδάν (Σαράντα ανεμόπλοια)

Ο κόμης Τζιμ Μπουρδάν, μεγάλος οικονομολόγος 15
και παις άρίφνητου σογιού πολιτικών, 12
ησθάνθη πως θα έπρεπε τον αριθμό ν' αυξήση 15
των διορισμένων, στο δημόσιο, αυλικών. 12

Δεν ήτο, ούτως, δυνατόν, η επιστημονικότης,
στα πρωινάδικα και σ' άλλες εκπομπές,
να μην λαλεί αράδα, δια στόματος του κόμη,
καθώς εδήλωνε "δις ιζ μάι κουραμπιές".

"Θα φτιάξω σοκολάτες από κόλλυβα", απεφάνθη
"λαικόστ μπλουζάκια και μπουφάν από χαλβά
καθάπερ, ψηφοφόροι μου, ραντίστε με με άνθη
πριχού χορέψουμε μαζί καρσιλαμά".

Αγάλι-αγάλι ήρθε η γιορτή των Χριστουγέννων
ο ήλιος έλαμπε στη γη των διορισμών,
αυτών που επονείδιστα ελάβωσαν την χώρα
των φιλοσόφων κι όλων των επιστημών.

Ο Τζίμ Μπουρδάν, ακάθεκτος, ψηλά από το μπαλκόνι,
εχαιρετούσε τους περαστικούς ασβούς,
τους ιπποπόταμους που χασμουριόντουσαν στο δείλι
υπολοιπόμενους, βλαμμένους και ζαβούς.

Σαράντα ανεμόπλοια πετούσανε κεφτέδες,
κολοκυθάκια, μπριγιαντίνη, σαραγλί,
στους τοίχους μαύρα σχήματα γραφόντουσαν με σπρέι
ωσάν τ' αλόγατα του Σαλβατόρ Νταλί.

2015-12-25, © G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ίαμβος 15/12 συλλαβών)

Τον φώναζε Τζορντάνο

Τον φώναζε Τζορντάνο
 
Στήν άσφαλτο ξεμάκραιναν, στη μηχανή επάνω,
ερωτευμένοι με το φως, τα γκάζια, τα λουλούδια·
η κόρη δεν θυμότανε... Τον φώναζε Τζορντάνο
και τραγουδούσαν στα βουνά, παρέα με τ' αρκούδια.

Γελώντας, έτρωγε αργά ένα κομμάτι πίτσα
με πεπερόνι, έξτρα τσήζ και φρέσκα μανιτάρια...
Ανέμελα τραβούσανε προς την Ηγουμενίτσα,
στο σάκο είχαν λίγα σνακς και μερικά δολάρια.

Ο Τζόρτζι σούζες έκανε κι αυτή τονε κρατούσε
με τό 'να χέρι απ' το Νταϊνέζ ή τη μακρυά του χαίτη,
λουλούδια φωτογράφιζε κι ύστερα τ' αναρτούσε,
οι μέλισσες ζουζούνιζαν Γκαετάνο Ντονιτσέτι.

Η ομορφάδα των αγρών τους είχε συνεπάρει
καθώς μυριάδες χρώματα κεντούσανε την πλάση,
της πίτσας όποιος δάγκωνε το τραγανό ζυμάρι
δεν ξέχναγε της Άνοιξης ετούτο το γιορτάσι.

Στην διαδρομή η μηχανή βρυχιόταν στον αέρα·
μηκέτι είχαν κατά νου στη θάλασσα να φτάσουν,
φορούσανε τα καθρεφτέ, κοκκινωπά Καρέρα
και τ' άλογα ξεχύνονταν στο δρόμο να καλπάσουν.

Η κόρη, όμως, δεν ήξερε πώς να ισορροπήσει
και σύρθηκε στην άσφαλτο μα δίχως να χτυπήσει·
η Ευσεβούλα έπεσε από την Καβασάκι
κι ο Τζόρτζι της προσέφερε γαλακτομπουρεκάκι.

© 2015-12-10, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)
(humorous fiction)

Iron Brims

Iron Brims

I knew the dancing drops on glass, at night
and how dispersing is their icy sting;
the Northern ranges' snowstorms cling
amid December grays and our hindsight.

The beacon beamed inside its ebon frame;
the maiden's song returned to years before
our ancestors have drowned linking o'er
unending scopes; pristine her ancient name.

I saw the orchard, in the distance, ebonize,
along the windy wharf and foamy coast,
my soul's betrothment and imperfect host
where spinning, versing in the wind advice.

The maiden's pass is grooming my recall
and, ceremonially, attends the fair,
the falling mizzle dances on glassware
impermanent the passage of her Sol.

The marginal instructions - academes,
that blurry beckon, blinking smiles
we, freighter sailors, have become exiles
to celebrate upon the iron brims.

Descending light and westward flare
dethaws her image yon horizon's lines
- erstwhile my life submerged in brines
and her evanescent celestial stare.

© 05-25-2013, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic pentameter)

Χρυσή καδένα (στη Λεμεσό)

Χρυσή καδένα (στη Λεμεσό)
 
Αρχές Δεκέμβρη ήταν κι αγρυπνούσε
στην καταχνιά φιγούρα μοναχή,
τριγύρω της μια σιγαλή βροχή
θροίζοντας, με τα στοιχειά μιλούσε.

Πώς χόρευαν θολές οι αποστάσεις!
Μην ήταν πια η αυγή απατηλή;
Στα μάτια της το διάφανο φιλί,
σκιών διάταξη κι αντανακλάσεις.

Απ' το λαιμό κρεμόταν η καδένα·
επιλογή και έμβλημα χρυσό,
στρατιώτη έπίγραμμα στη Λεμεσό,
βαπόρια, φορτηγά και μαύρα τραίνα.

Επέστρεφαν τα κύματα του μπάτη
το νόστο για τ΄αστέρια τ' ουρανού
στο θόλο το βαθύ του οψιδιανού
με βρόχινο στα μάτια της τ' αλάτι.

Τραγούδι έγιν' η φωνή κι επλάσθη
με τις σταγόνες, νεύμα του βοριά
προσκάλεσμα· θυμάρι και μυρτιά,
στο λυκαυγές, η κόρη τον ησπάσθη.

© 2015-11-26, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Ιαμβικός στίχος 11/10 συλλαβών)

Γοργόφτερος θαλασσαϊτός

Γοργόφτερος θαλασσαϊτός

Σαν φώτισε αγαληνά ο ήλιος τ' ακρογιάλι, 15

στον μακρινό ορίζοντα εστίασε το βλέμμα,

αθόρυβ' από την αχλύ του πρωινού προβάλαν

οι θαλερές γαλέρες των κουρσάρων. 11

Πολλάκις λεηλατήθηκε τ' ακριτικό νησί του

γι' αυτό εξεθηκάρωσε ατσάλινη λεπίδα·

σφυρήλατ' ήταν στη φωτιά από παλιούς τεχνίτες

και ύψωσε του τάγματος το βάνδο.

Της θάλασσας τα πνέματα περνούσαν από πάνω,

τα γλαροπούλια έκρωζαν, το κύμα εφλοισβούσε,

μονάχος του εστέκουνταν, η αύρα τον φυσούσε

στ' απόμακρο της χώρας ακρογιάλι.

Ολόγυρά του ένοιωσε, μαζεύουνταν προγόνοι,

οπλίτες και κατάφρακτοι που πέσαν πολεμώντας

Βυζαντινοί αθάνατοι ξεπρόβαλαν ξιφήρεις

απ' τ' αστροκέντητο της Περσεφόνης.

Γοργόφτερος θαλασσαϊτός εφόρμησε στη μάχη

στον άνεμο θερίζοντας, μονάχος ευλογήθη,

με λιόδεντρου αντίδωρο μετάλαβε πορφύρα,

σαν ήλιος, στα μεσούρανα εκλήθη.

© G. Venetopoulos 2015-11-12, All rights reserved

(Iambic 3x15/11 syllable verse)

Black Engine Draws

Black Engine Draws

We heard the hoots' becrowing words
foreboding of our steadfast griefs,
they fled to dusk - two mourning birds,
life's borderlines and false beliefs.

Two birds have pass'd in gray and black,
straight arrows fled to vanish yon
our longest trip on railway track
bemocking company and gone.

Upon our train have sat the birds,
the passengers won't go to stars
but neither will their versing words
that rhyme with unforgiven mars.

Unmoved the riders in the cars,
suspended is the pilot's gaze,
the rails become two iron bars
and death's advancing mauve bouquets.

The heads attend the engine's chug
like dancing poppies in the breeze
and none among us will debug
why are we Charon's invitees.

Black engine draws upon the rails;
the pilot, coolly, searches fore
subsequent the foggy veils,
our caravan of wagons, wore.

The souls, imprisoned, trail along
the pilot engine's wordless rites
and wait through nothingness and wrongs
the train to reach uncounted heights.

© 01-19-2013, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic tetrameter)

The kiss (Maroula Komninou of Lemnos island)

The kiss 
(Maroula Komninou of Lemnos island)

She felt the winging of the crows with the decline of light,
the dithering of leaves that sensed the overrunning horde
as foreign soldiers torched homes, afore the dark of night,
uncouth and uninvited troops that peace and laws abhorred.

Barbarians invade the land, their darkened deeds unjust
and slaughter the civilians that power do not wield
therefore the maid of Komninoi, her father's weapons thrusts,
cause it is better, oft ,with pride, for freedom to be killed.

The daughter of the Byzantines, on the embrasure stands;
for paragons should mortals live, for dignity must fight;
alike a hawk that soars to skies, her soulfulness expands,
imparting to the Gods above, her kiss of vestal light.

So, standing fights upon the nooks, the demons she beheads,
from dawn to dusk the crimson runs upon her armor steels
while little dribs of her own blood, communion she sheds,
partaking in the mizzle drops and substance of the kills.

" I leave my kiss upon the blade, and on the armor wrought,
companions and amulets shall take my soul to fields
where Death awaits, the knightly groom of whom the love I sought,
adjacent to the clanging sound of swords upon the shields. "

© 09-10-2014, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic heptameter)

Αφιερωμένο στην Ηρωίδα της Λήμνου και του Ελληνισμού, Μαρούλα Κομνηνού, η οποία στις 21 Μαίου 1478, σε ηλικία 18 χρονών και όταν ο άρχων του νησιού - πατέρας της Ι. Κομνηνός έπεσε μαχόμενος εναντίον των Οθωμανών εισβολέων με το στρατό της να υποχωρεί, πήρε στα χέρια της το ξίφος του και εφόρμησε με γενναιότητα εναντίον των εχθρών. Η Μαρούλα Κομνηνού πολέμησε με αξιωσύνη, δίνοντας θάρρος στους υπόλοιπους Έλληνες και Ενετούς υπερασπιστές του νησιού έως ότου όλοι μαζί, έτρεψαν τους εισβολείς βαρβάρους σε υποχώρηση και άτακτη φυγή. 

related link: http://www.mylemnos.gr/agalma-maroula-statue.html

Archangel

Archangel

I sensed the dance of clouds and windy drawls,
the moving marionettes of moonlight,
ideally it cleared the shades of souls
to intersect our solitude, forthright.

The dusk descended when 'Archangel' crossed
the sight of island men, a gliding wraith
and huge the blackened ship's displacement boss'd
the mariners' astounded stares and faith.

Monotonous the bagpipes led to trance, 
autonomous the ship's insistent horn
invited us to some besotting dance
the ship regaled; unearthly song and mourn.

We danced inside the rain while ghostly pipes
entwined with the sea's baptismal notes,
- betrothal waved the blue and white flag stripes,
- like coffins moved around the wooden boats.

Embarked, we, upon the ship, erelong,
to sail infinity in ocean brines,
although the Sirens with their cradle-song,
the Hades' treated us, communion wines.

© 05-14-2013, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic pentameter)

College verse

College verse

Forthcoming boats, the streamers ply

along the edges of the pier

and by the skylines' blue frontier,

where waters follow mists and tide.

The day is absent - (maybe not)

pristine, on thought, adorned the drifts,

away from corals and sea reefs,

- where pridefulness became a knot.

The vineyards, now, surround the rails,

arcane the train, in distance fades,

the northern gusts and dusky shades,

became his friends, along the trails.

Upon the railways, trips are long,

remote banquets his paths ascribe,

where passengers of time transcribe

how honoring expends the wrong.

Denoted moments, College verse,

their distant lives, to then direct,

her laughter, threshold to project

the springtime fields of blooming thyrse.

Attracts him back where times portray

her solving of the maths on board,

unique of thoughts, his smiles award

what her acoustic chords convey.

© G. Venetopoulos,07-20-2013 All rights reserved

(Iambic tetrameter)

College verse 

Thistles

Thistles

The mist diffuses in the air,
white molecules disperse around,
perchance two singing solitaire
unseen are in the dark surround.

Along the path new buds have grown,
the foggy landscape to adorn,
and propagate with names unknown
mid thistles' purple bloom and thorn.

The olive trees array in lines
and nightly birds with squalls becrow
reminders of the gulls in brines
the seaward routes, so, forego.

Unspoken stand the trees in dark,
their silence is my honored guest,
two stars above me smile and spark,
complaisant to a void request.

© 05-18-2015, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic tetrameter)

Thistles 

Down by the river's banks

Down by the river's banks

The foliage dithers by the side
of Acheronian river,
as Roxanne journeys in her sleep,
along the lithesome streamers
with ruptured flags to wave above
the shakiness of blossoms
and down its coursing path with souls
of lovers gone and dreamers.

Symbolic is the Eagle's flight
above the battle winners
of Alexander's phalanxes,
most glorious 'mid mortals
and it becomes the flaming pyre
that purifies on altars
the braves who passed across the Styx,
the Hades' iron portals.

"Protect him deities of night,
Morpheus send my message,
cause he should not stare at the sun
on Babylon's west entrance
I hark to wind, that passes mid
the ferryman's black cordage
and marries those who search across
their everlasting romance."

The maiden's song had tranced him by
the silver stream's embankment
and to the skylines followed him,
along the nightly orchard
that spreads beyond the stills of time
the night's ebonic garment
and with her lonesomeness amass,
secluded tho' engaged.

Intangible, she lifted high,
above the efflorescence,
therefore she wore, beyond her life,
betrothal ringing golden;
with him she slept in cotton mists,
aboard the ship of voidance
monotonous her windy songs,
their trip of e'er to broaden.

© 23-04-2015, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)

Notre Dame Marion

Notre Dame Marion

She thought of all details the Mistral sweeps

the tears she shed that night atop the deck;

how beautiful it was to bear her dreams

but why the heavens have induced the wreck?

For ten odd months the messages received,

the scent of ports brought in, so to inform

but near Alaska, Bering Strait, bereaved

the ship had spent her masts, in waves and storm.

The Mistral spoke that night, 'the ship was split',

and then he was with her, in waxen light;

he smiled - she guessed he knew naught of it;

how was his smile angelical and bright!

He kiss'd her face (or so she thought), and hair

and then he sail'd away, in her belief,

atop the tides on his departing fare,

on moors she laughed to conjure the grief.

On Aleutians snows today and slow,

'Notre Dame Marion' advances on the tide;

atop the deck are standing in faint glow,

two ghosts that conn the ship on ether's glide.

© G. Venetopoulos 2012-01-09, All Rights Reserved

(Iambic pentameter)

Notre Dame Marion

Nτηζελοκινητήρας

Ντηζελοκινητήρας

Βρυχήθηκε ο άγριος ντηζελοκινητήρας
μα ο Γιώργος πιλοτάριζε 'πιδέξια στο τιμόνι,
φουσκώνανε τα όμβρια ως τον αναβατήρα,
στη λαμαρίνα η βροχή έπαιζε Αλμπινόνι.

Ο οδοστρωτήρας ζύγιζε σαράντα-δύο τόννους
αέρας φύσαγε δριμύς, (μαϊστροτραμουντάνα)
μακρυά από την Εθνική τον πήρε ο χωροχρόνος
καί πέταξε απ' το Τολό μέχρι τη Δημητσάνα.

Η φήμη του απλώθηκε σε ούλο το δοβλέτι
στο Μαίναλο ήταν αϊτός, στον Πάρνωνα γεράκι
καθότι ούλοι στα βουνά τον σέβονταν, προσέτι
σε παραλίες, πεδινά και κάθε χωριουδάκι.

Ο οδοστρωτήρας έγινε το σύμβολο της νίκης
τον οδηγούσε στα χωριά μα και στις κωμοπόλεις,
σε συναυλίες με ροκιές κι ωδές ουρανομήκεις,
με πειραγμένα καύσιμα, βενζόλης κι αιθανόλης.

Ο κεραυνός πήρε φωτιά, μακρυά, απ' τον γαλαξία
τον τράβηξε το μέταλλο και η αγωγιμότης,
ο έλεγχος εχάθη και η ηλεκτροπληξία
τον τίναξε στην Τρίπολη· μην ήταν Βαλτετσιώτης;

Εκεί, όσοι μαζώχνονταν, μακρυά από την Αθήνα,
χορεύαν καλαματιανούς, αντικρυστούς και μπάλους
με τα νταούλια, τα βιολιά, τις γκάιντες, τα κλαρίνα
με τροβαδούρους, ποιητές και χοροδιδασκάλους!

© 2015-10-11 G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)


Ηθικόν δίδαγμα: Μην οδηγείτε τον οδοστρωτήρα σας όταν πίπτουν κεραυνοί.

Marmalade Upon The Bread

Marmalade Upon The Bread

Marmalade upon the bread   7

- yet not there alone -   5

tempts the birds to taste the spread

search the unbeknown.

Stood before them, overwrought,

- Poetry and Art -

clever efforts led to naught

sweetness to impart.

© 2015-04-07, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

(Trochaic verse 7/5)

Marmalade Upon The Bread 

The tango teacher

The tango teacher

The Latin teacher danced before
 his monolithic size,
a red dressed figure, tripping, thrilled
 his attitude and thought,
for none knew better than this femme
 to make the apple pies
his appetite desired so much
 and blurry thinking sought.

She moved around his bulkiness
 with brio and pizzazz,
convincing him to dance with her
 a tango por amor·
a man of gallantry who learned
 its steps in Alcatraz
began to twirl with elegance
 upon the marble floor.

The apple pies were resting on
 the kitchen wooden board,
so, every time he started to
 express his loving quotes
she stuffed his mouth with tasteful chunks,
 he certainly adored,
and both gyrated in the air
 with donkeys, pigs and goats.

So, dancing carelessly, the man
 betrampled on her toes
while she was holding in her teeth
 a crimson Spanish rose.

2015/10/01
© G. Venetopoulos All rights reserved
(sonnet, Iambic heptameter sonnet)

Βεατρίκη

Βεατρίκη

Στο δρόμο προς τον Έσπερο, τον πρόλαβε η νύχτα

καθώς κατέβαινε βουβή και σκέπαζε τα δάσα,

από μακρυά ερχότανε ο άνεμος που αλύχτα

και σάρωνε την άσφαλτο με παγωμένη ανάσα.

Μουντό το πάσο τ' ουρανού, στο σκότος οδηγούσε

φλογίτσες λαμπυρίζανε, τα άγνωρα αστέρια

η Βεατρίκη το νερό του Κράθη εκερνούσε

ως υδροχόος της Στυγός, σε ιδεατά παρτέρια.

Με σάλπιγγες και κύμβαλα χορεύαν ακροβάτες

αποκυήματα νυχτός και χρόνου ασυμβάτου,

- του κινητήρα άκουγε τους υπερτροφοδότες,

των Εσπερίδων κάλεσμα ή τάχα του θανάτου;

Για χρόνια το πεντάλιτρο, τραβούσε προς τη δύση

σε δάση από βελανιδιές, και μέλανα ελάτια

οι ακροβάτες είχανε ωστόσο ισορροπήσει

σ' αόρατα σχοινιά που βγουν στου Άδη τα παλάτια.

Απάνω τους χορεύανε χιλιάδες παντομίμες

με τα γεράκια πιο ψηλά τροχιές να διαγράφουν

τον Βόρειο να αιωρεί απόκληρες τις μνήμες,

στο μαυρονέρι του Χελμού που θρύλοι περιγράφουν.

Στο μούχρωμ' αφανίστηκαν, με γέλια οι ακροβάτες,

το μελανί πεντάλιτρο κεντούσε τα σκοτάδια

σχεδιάζοντας ιδανικά, στου ποταμού τις όχτες,

τροχιές που απειρίζονταν στου Άδη τα λιβάδια.

© G. Venetopoulos, 2015-09-29, All rights reserved

(Iambic decapentasyllabic verse)

Blue fenêtre

Blue fenêtre

Τhe night encompassed his face and voice, 

outside the blue fenêtre alone he stood, 

his thought succumbed to a doubtful choice 

unfinished structure made from balsa wood.

Τhe flying daughters of the night, wind-wrought, 

escorted shades of blue and raindrops shed, 

she fled, a monochrome contrast he sought; 

in air her photograph averts, misled.

The nighttime beckoned on its steady mold; 

in that same sight he touched her face and braved, 

the longitudes besought, belied and called, 

contrasting him outside his dream and grave.

In air suspended a newspaper folds 

dispatched, waving renders his advance

its insignificance his spirit holds, 

before the sill she mends his nightly dance.

© 03-22-2013, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

(Ιαmbic Pentameter)

Blue Fenêtre 

Μαέστρος

Μαέστρος

Αερικό του ορεινού κι ατέλειωτου χορού,
ασφάλτινος ο δρόμος ζωντανεύει·
εκεί που κατευθύνεται το διάβα του καιρού,
στου άπειρου τ' απέραντα ερέβη.

Κουβέρτα εβένινη νυχτός και πέταγμα του νού,

των φύλλων αγκαλιά τον σαβανώνει
που γίνονται αλλόκοτη υπόσχεση κενού,

ο βρυχηθμός της μηχανής, παγώνει.

Ιδανική χορεύτρια σε χρόνια αντικρινά
ωδή συγγράφει στης ζωής την άκρη
της πρωτινής αντάμωσης φορά τα γιορτινά,
και άνθηρα στου άνεμου το δάκρυ.

Και ο χορός τους λέγεται το τάνγκο του καιρού
επιταχύνουνε κι η νύχτα φεύγει
ασπάζονται τις αστραπές, στην άκρη τ' ουρανού
κι η θαλπωρή της μοναξιάς τούς στέργει.

Οριακά, στα κόκκινα, ηχεί η μουσική
τετράχρονης στον παγωμένο δρόμο
βουνίσιο οδόστρωμα, των άστρων εθνική,
πια της ζωής του καταπάτησε το νόμο.

Ω! Πόσο τέλεια χορεύει κι είναι χθες,
μαέστρος, στροβιλίζεται στο χιόνι·
κι ακολουθεί του ουρανού, ιδανικές τροχιές
καθώς το πεπρωμένο του ανυψώνει.

Copyright 2015-01-16, G. Venetopoulos, All rights reserved

(Iambic 14/11 syllables verse)

Μαέστρος 

Το ρόδο

Το ρόδο

Το ρόδο στον καθρέφτη μου, αγκαθερή πορφύρα,

το χρώμα στάζει ρυθμικά, τους όρκους που δοθήκαν,

μοναχική σε διάσταση, πελάγου σημαντήρα,

με τις σταγόνες της βροχής, για πάντ' αγαπηθήκαν.

Περαστικοί οι άνεμοι από μακρυά φυσάνε,

πετούν με τα φαντάσματα σε δάση και λειμώνες,

στεφανωτά με χαιρετούν κι αθώρητα τραβάνε

για του Απρίλη τ' άβατα, ακάνθων αλγηδόνες.

Και αναγγέλλουν άταχτα αυτά που νύχτες φκιάσαν

με άμετρη την προσλαλιά από το περασμένα

για στίχους μόν' ανείπωτους, μάτια που δεν γελάσαν,

και του βοριά αναθήματα, πούν' της ψυχής ταγμένα.

Το πορφυρό του μήνυμα, σε νοητές διαστάσεις,

του σμήνους παίρνει τη μορφή, πτηνών που ταξιδεύουν,

γιατί όσων πέταξαν και πάν στα πέρατα της πλάσης,

τα σχέδια των δεκαοχτώ, για πάντα αληθεύουν.

Μοναχικό το φέγγος του, στο βάθος του καθρέφτη,

αργά περνά από τ' άνθηρα της νύχτας κι αλαργαίνει

σταγόνες ρέουν της βροχής, του σκοταδιού της ξέφτι,

στον αργαλειό τό μούχρωμα, η τρίτη μοίρα υφαίνει.

© 2015-04-10, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

(Iambic decapentasyllabic verse)

Το Ρόδο 

Six empty shells

Six empty shells

The sun was blinding as she stared aside,
he walked the distance to adjoin his fate,
a swirling, laughing wind began to slide
and jokingly their lives to desecrate.

Despite the heat, he wore the tailored suit
of color black; beneath the Stetson's shade
his stare was sweeping the contacting butte,
with dusty ghosts to mime an odd charade.

Replacing the six empty shells he turned
to see her worried glance beyond the blooms,
that innocent, embellished unconcerned
the recklessness of braves aside their tombs.

The Smith and Wesson forty-fours, then, bucked,
she knew the blooming noon was ending fast
and nothingness neglected to obstruct
what fates adjudicated to recast.

She saw the copper shells to fall in dust;
monochromatic synthesis and hues
of sunset were blurring in the gust
that whirling sang their lonesomeness and blues.

Beyond the turnpike, where the roads converge
a flock of crows was messaging the tale,
the spinning wind was bringing up their dirge,
on the deserted Arizona trail.

© 2014-08-24, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

(Iambic pentameter)

Six Empty Shells 

Well, I declare

Well, I declare

On artful prints her beauty dwelt

diffused in haze, a pristine bloom,

ethereal her figure svelte

and French perfume.

Well I declare, her love I sought,

unplaced on canvas her response

so diffident her stare and thought,

of renaissance.

Alike a dancing muse she stepped,

her graciousness a veil of night,

caressing wave, the shoreline swept

her smiling bright.

Upon the sands she coasted then,

of Springtime incandescent beam,

an everlasting red cayenne

and fervent dream.

A classic arts connoisseur,

well I declare, my reddened rose,

I yippee yipped with spree and spur

and kissed her nose. :)

© 2014-09-06, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

(Iambic tetrameter - Iambic dimeter)

wore suit bespoke

wore suit bespoke

They prompted my request's constrain,
- the ghostly harbor and sixth sense -
I knew the mowing death's sequence,
- same notion haunted me again.

Have heard the windy, short advice -

of those who left along their pride, 

and sailed on the ocean's tide,
"disputed man must be precise".

The storm was thumping rhythmic waves,

the fates demanding new death tolls,
in town the women wore black stoles,
the 'killed in duel' dwell in graves;

As dusk befell, our vessel moored
inside the port on shoot down's edge,
much red was shed on cypress sedge,
my instincts sharpened and inured.

Tall stood he on the wharf, I knew
the ropes were whipping on the mast,
we drew the guns, he lifted fast,
my guns shot down, respect to ensue.

I felt the slug, he moved across,
already a ghost on moorings stood,
I tasted blood, got up, I should,
with red drops staining grass and moss.

(I saw her standing on the field
amid red poppies and tall trees,
her thought became my holy shield,
bestowing forth, her grace in breeze.

She spread her arms and called me aft,
above the clouds to Astral Halls
cognizing specter, flying waft
where blinking stars transmit their calls.)

Was wearing hat and suit bespoke

with people watching me round-eyed;
perchance a dueler did die,
as darkness wore her reigning cloak.

© 08-05-2012, G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic Tetrameter - revised on 2016-08-05)

Her Soul, the Sea (The Ship)

 

Her Soul, the Sea (The Ship)

The shadows deigned in precise sequence
where skylines have conducted fore the ship,
its blackened sight to boss the thought and sense
of sailors that imagined its long trip.

The Northern wind was cutting like a knife,
injurious, its messages behowled,
equilibrating on the brink of life
of the foregone to seas, the thinking prowled.

The ship's black smoke ascended to the skies
from supercilious tall funnels, smog,
bestowing sacrificial offing size
to sovereign Gods that lived inside the fog.

The tidal and enshrouding foaming spills,-
advanced the dusk, advanced the bawling horn's
unearthly sounding out; the flowing rills
retracted in the sea its crying mourns.

In front of us, the ship's displacement thrilled
approaching, so, magnificent the moors;
Her Soul, the Sea, her eulogy instilled
inside our minds and souls, where faith adjures.

Pristine the sea, baptized the scene in depths
where psyches stay in canted-over keels,
deceptive were the reasoned-out percepts,
infused where catastrophe conceals.

The night descended when the ship's steel gaze
examined curious and measured me,
proposing wedlock and a fate of blaze,
my competence, demanding, in the sea.

Across the Straits, young lady Sadness kissed
with ripping cold my twenty years and eyes,
resembling Her Soul, the Sea, amidst
the Northern winds that howled and my demise.

© 10-15-2013 G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic Pentameter)

Her Soul, The Sea (The Ship)

Lady A. On The Meadowland

Lady A. On The Meadowland

The lady walks upon the meadowland
composing a romantic pentameter twixt
the sovereign trees, meantime the zephyr sound
and her Iambic knitting intermix. 

So amorous, she paces on the ground,
where gracefully the butterflies romance,
divine her inspiration, in command,
requires in verse the nature's élégance.

Her carefree doggy jumps around the trees
and blithely at the insects laughs and woofs,
the bees encounter blooms inside the breeze
and harvest nectar nighly and aloof.

Whate'er the maiden's inspiration forms
disperses round the flowers and the trees,
the dreamy pentameter, hence, transforms
to abstract lines the buzzing bees appease.

"Woof hither not, ungrateful doggy mine,
my lines' last syllables repose unstressed;
while thou art dancing round the blooms and pines,
I'll miss the deadline of the Greek's contést.

Apollo, bless my metered création
and countenance me as thy designee
while I pronounce my heart's déposition
to be perpetually thy devotee."

© 2015-02-01, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic pentameter)

That night, I walked the street

That night, I walked the street

Beneath the clouds, I sensed the tears she shed,

her visioning of birds that fled in pairs,

as dusk descended on our torn affairs,

the cotton fog was dense - my only wed.

It was September then, the month of rain;

the harvest ended and the maidens passed,

persistently the nimbus clouds amassed,

- drops falling randomly to our refrain.

The maid was walking in the rain and mist;

our glances, blades to cut-and-thrust, beset

each others mind on sacrificial debt,

the beckoning of fates conjoined our tryst.

So somberly she walked that month of Fall,

pristine, accustomed to the old vendette;

the rain was falling on our courting duet

revolting to our burning blood and souls.

She wore black clothes due to her lost affiance,

betrothal waging to the recent war

of forty-nine, injurious memoir,

her mind was set to fight; she stared askance.

That night, I walked the street below her louvres,

she watched; her velvet eyes and beauty braw

her feral attitude, were bold and wraw

when she inhaled my scent and aural oeuvres.

As I recall, the moon had risen round;

untamed she came, defined inside its light;

against the wall her flesh became my rite,

to carnal prayer metamorphosed on ground.

And then from molten skies, the rain began

with eyes reflecting flash, on earth she groped,

with me, confessor of her sins, eloped,

beneath the rain, her kissed lips to part.

© 08-06-2012, G. Venetopoulos, All rights reserved

(Iambic pentameter)

black crayon

black crayon

The winter's spirit and advancing maid

above the landscape fled before nightfall

her hand extended to regale ahead

a glass of red and her betrothal call.

The molecules of mist descended on

the surface of the pond where shadows welled

the lady's features made from black crayon

and glancing sacrosanct, my eyes beheld.

The shadows of the field surrounded me

her bridal veiling o'er my ghostly mast,

a standing versus the horizons tree,

diffused its branches fore the gray contrast.

2015-07-28, © Giorgio A.V. All rights reserved

(Iambic pentameter)

black crayon

The weaving song

 The weaving song

The radio messages have warned
cause fates designed our last escape,
their weaving vocals singing mourned
behind the weather's hanging drape.

Concealed the routes, spilled wine,
blue ribbons o'er a twilit throne
discolored undulate alone,
seas destined are our crew to shrine.

Her windy assonance I knew,
befallen soul's charisma lost,
enthralled she, so, my nineteenth ghost
in orchards of engaging rue.

The ribbons beckon neath the stars,
while ocean asks his crossing tolls
the scythes of Northern swanning calls
conduct our unforgiven mars.

Beneath the sky, invited groom,
the maiden sensed my solemn bid,
my weaved fate on ancient loom,
the ocean depths' insatiate greed.

Begotten valor, thistle proud,
she threaded her betrothing due,
and o'er the brines, engulfing shroud,
our ship encompassed and crew.

© 05-22-2015, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Iambic tetrameter)

Αζιμούθια

Αζιμούθια

Σαν πίνουνε πικρό καφέ, αργά στις τιμονιέρες
- τραβώντας προς τα νότια και τους ανταληγείς -
ο χρόνος ανυψώνεται σ' απρόσιτους αιθέρες,
κι ηλιακής απόκλισης εικόνες χαραυγής.

Σταγόνες του Φθινόπωρου, τριγύρω σιγοβρέχει,
στον χαμηλό ορίζοντα τα σύννεφα περνούν,
σε αζιμούθια αληθή η σκέψη ανατρέχει,
στις γέφυρες των φορτηγών που χρόνια πλοηγούν.

Στ' αλαργινά μια ρήγισσα τους ναυτικούς προσμένει,
του ορίζοντά 'ναι πρόσκληση και του ωκεανού,
σε περιβόλι τ' ουρανού, μ' αστέρια στολισμένη,
στου Ωρίωνα τον ποταμό και στου Ηριδανού.

© 2015-03-23, G. Venetopoulos, All rights reserved
(15/14 syllables Iambic verse)