Το ρόδο

Το ρόδο

Το ρόδο στον καθρέφτη μου, αγκαθερή πορφύρα,

το χρώμα στάζει ρυθμικά, τους όρκους που δοθήκαν,

μοναχική σε διάσταση, πελάγου σημαντήρα,

με τις σταγόνες της βροχής, για πάντ' αγαπηθήκαν.

Περαστικοί οι άνεμοι από μακρυά φυσάνε,

πετούν με τα φαντάσματα σε δάση και λειμώνες,

στεφανωτά με χαιρετούν κι αθώρητα τραβάνε

για του Απρίλη τ' άβατα, ακάνθων αλγηδόνες.

Και αναγγέλλουν άταχτα αυτά που νύχτες φκιάσαν

με άμετρη την προσλαλιά από το περασμένα

για στίχους μόν' ανείπωτους, μάτια που δεν γελάσαν,

και του βοριά αναθήματα, πούν' της ψυχής ταγμένα.

Το πορφυρό του μήνυμα, σε νοητές διαστάσεις,

του σμήνους παίρνει τη μορφή, πτηνών που ταξιδεύουν,

γιατί όσων πέταξαν και πάν στα πέρατα της πλάσης,

τα σχέδια των δεκαοχτώ, για πάντα αληθεύουν.

Μοναχικό το φέγγος του, στο βάθος του καθρέφτη,

αργά περνά από τ' άνθηρα της νύχτας κι αλαργαίνει

σταγόνες ρέουν της βροχής, του σκοταδιού της ξέφτι,

στον αργαλειό τό μούχρωμα, η τρίτη μοίρα υφαίνει.

© 2015-04-10, G. Venetopoulos, All Rights Reserved

(Iambic decapentasyllabic verse)

Το Ρόδο