Άη Γιώργης

Άη Γιώργης

Αναθυμάται τον η νια στο θρόισμα του Μπάτη,
στις τρεις τ' αφήλιο γιόρτασαν, του μήνα Αλωνάρη
μα σαν τη ρόκα έγνεθε, κόρη πρασινομάτη,
απόδιωξε τον άνεμο, του κάμπου καβαλάρη.

Του ρόδου αγκύλι την τρυπά, μεσουρανίς τον ψάχνει
τ' αστέρια λάμπουν χαμηλά, στον μετρημό πονάνε
πως τους ψιθύρους αγροικά και τη θαμπούρα αδράχνει
τραγούδι λέει στ' αερικά που γύρω σεργιανάνε.

Ακριβογιός του Άρχοντα, του λίχνου θυγατέρα,
με τη βελόνα να κεντά της περηφάνειας άτι,
λογοδεθήκανε σαν χτες, καλπάσαν στον αγέρα,
ώ, πόσο έμοιαζε ο νιος, τ' Άη Γιώργη τ' αναβάτη.

Ριχτάρι χρυσοκέντητο, ο ουρανός κι ο κάμπος,
τρισκόταδο τον τύλιξε, στον πόλεμο κοιμήθη
και τους εσκέπασε προικιό, των αστεριών το θάμπος
κι έγιν' η κόρη αερικό κι οι δυό τους παραμύθι.

© G. Venetopoulos, 2015-08-15, All rights reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)