Ακταιωρός

Ακταιωρός

Στη θάλασσα ξεμάκραιναν, τα σήμαντρα χτυπούσαν,
ο ήχος έφθινε μακρυά, της στεριανής γιορτής,
τα γλαροπούλια έκρωζαν καθώς ψηλά πετούσαν,
Χειμώνας ήταν τ' ουρανού, και έβρεχε στη γής.

Μαντήλια χαρετούσανε απάνω στα μπεντένια,
στο καφετί αντάριασμα του βρόχινου καιρού,
νεράιδες εχτενίζουνταν με ασημένια χτένια
στην άκρη ενός αλλόκοτου λειμώνα ισκιερού.

Μαυροντυμένη έστεκε, και μοναχή η κόρη
χρυσή καδένα φόραγε της αναδεξιμιάς,
με βιά ηχούσε ρυθμικά ο πρότονος στην πλώρη,
το λυκαυγές παντρεύτηκε, παιδί της ερημιάς.

Της καταιγίδας άγγελος, στου καϊκιού το δρόμο
στο διάβα στροβιλίζουνταν σε ξέφρενο ρυθμό·
η θάλασσα αναλόγισε τον πελαγίσιο νόμο
και πρόβαλε του Χάροντα η άδεια ακταιωρός.

Τα κέρινά τους πρόσωπα στης νύχτας την κορνίζα
εξαϋλώθηκαν αργά στο λιγοστό της φως
σ' εωθινή θα έφτασαν, ακτή μαύρη και γκρίζα
και πάλι ίσως γίνανε βροχή και ουρανός.

© 2016-05-29, G. Venetopoulos, All rights reserved
(Alternative lines of Iambic decapentasyllabic
/ Iambic heptameter verse)