Το πηγάδι
Τρεις στρατοκόποι έψαχναν για το μεγάλο δρόμο
για τ' άβυθο πηγάδι των ονείρων και του νου τους
αγάλι βούλιαζε το φως, και τ' αναμμέν' αστέρια
λαμπύρισαν χαρούμενα στ' απέραντα ουράνια.
Περπάταγαν. Ο πελαργός, ο κόκορας κι ο λύκος
δραπέτευαν για πάντα πια, από τ' ανθρωπολόι
φλογίτσες τ' άστρα έλαμπαν μα δεν είχαν φωτίσει
την άμετρη και μελανή, του θόλου απειροσύνη.
Ο πελαργός γεωμετρεί κι ο κόκορας μετράει
μυριάδες τ' άστρα! Η θάλασσα, στην αμμουδιά θροίζει
κι ο ουρανός στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού τους,
τις θύρες των Βυζαντινών αρχοντικών ανοίγει.
Ο λύκος αλυχτά στο φως των αστεριών που λάμπουν
για τα παιδιά που διάλεξαν στην δύση να μπαρκάρουν
για τις γενιές του μισεμού που σαν τα στάχυα γνέφουν,
για όσους έχτισαν ψηλά παλάτια και χαθήκαν.
Στο άβυθο πηγάδι αυτό, πριν οκτακόσια χρόνια
Βυζαντινές πριγκίπισσες της Αυτοκρατορίας,
καθρέφτιζαν την ομορφιά και την αξιοσύνη
της καθαρόαιμης γενιάς των άρισιων Ελλήνων.
Και είχανε να λένε πως, διαλέγανε για ταίρια
τους ήρωες που φύλαγαν τα σύνορα με θάρρος
Ακρίτες σαν τον Διγενή, γιατί μ' αυτούς μονάχα
γενιές ηρώων έπλαθαν και δόξαζαν την χώρα.
Ο λύκος όλα τάξερε, γιατί τις νύχτες βγαίνουν
ψυχές αθάνατες που ζούν στα τρίσβαθα του χρόνου:
Βυζαντινές πριγκίπισσες κι Ακρίτες των συνόρων,
κι αλλάζουν όρκους ιερούς, στο άβυθο πηγάδι.
2016-06-12,
© G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)
Τρεις στρατοκόποι έψαχναν για το μεγάλο δρόμο
για τ' άβυθο πηγάδι των ονείρων και του νου τους
αγάλι βούλιαζε το φως, και τ' αναμμέν' αστέρια
λαμπύρισαν χαρούμενα στ' απέραντα ουράνια.
Περπάταγαν. Ο πελαργός, ο κόκορας κι ο λύκος
δραπέτευαν για πάντα πια, από τ' ανθρωπολόι
φλογίτσες τ' άστρα έλαμπαν μα δεν είχαν φωτίσει
την άμετρη και μελανή, του θόλου απειροσύνη.
Ο πελαργός γεωμετρεί κι ο κόκορας μετράει
μυριάδες τ' άστρα! Η θάλασσα, στην αμμουδιά θροίζει
κι ο ουρανός στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού τους,
τις θύρες των Βυζαντινών αρχοντικών ανοίγει.
Ο λύκος αλυχτά στο φως των αστεριών που λάμπουν
για τα παιδιά που διάλεξαν στην δύση να μπαρκάρουν
για τις γενιές του μισεμού που σαν τα στάχυα γνέφουν,
για όσους έχτισαν ψηλά παλάτια και χαθήκαν.
Στο άβυθο πηγάδι αυτό, πριν οκτακόσια χρόνια
Βυζαντινές πριγκίπισσες της Αυτοκρατορίας,
καθρέφτιζαν την ομορφιά και την αξιοσύνη
της καθαρόαιμης γενιάς των άρισιων Ελλήνων.
Και είχανε να λένε πως, διαλέγανε για ταίρια
τους ήρωες που φύλαγαν τα σύνορα με θάρρος
Ακρίτες σαν τον Διγενή, γιατί μ' αυτούς μονάχα
γενιές ηρώων έπλαθαν και δόξαζαν την χώρα.
Ο λύκος όλα τάξερε, γιατί τις νύχτες βγαίνουν
ψυχές αθάνατες που ζούν στα τρίσβαθα του χρόνου:
Βυζαντινές πριγκίπισσες κι Ακρίτες των συνόρων,
κι αλλάζουν όρκους ιερούς, στο άβυθο πηγάδι.
2016-06-12,
© G. Venetopoulos, All Rights Reserved
(Iambic decapentasyllabic verse)
